Συγκινεί η αδερφή της Ελένη με μήνυμα στο διαδίκτυο
Συγκινεί η αδερφή της Ελένη με μήνυμα στο διαδίκτυο
Σήμερα συμπληρώνονται 12 χρόνια από την ημέρα που η Ζωή Δαλακλίδου δολοφονήθηκε άγρια στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας που διέμενε με την οικογένειά της. 12 Χρόνια που κλονίστηκε το πανελλήνιο από το στυγερό εκείνο έγκλημα και όμως οι μνήμες είναι χαραγμένες βαθιά στο μυαλό μας. 12 χρόνια που έσβησε αυτό το χαμόγελο εξαιτίας των αρρωστημένων ορέξεων ενός νέου «ανθρώπου». 12 χρόνια από το πιο σκληρό ίσως ρεπορτάζ λόγω της βιαιότητας του δράστη επάνω στην ανήμπορη Ζωή, αλλά και του τρόπου με τον οποίο την δολοφόνησε και όμως είναι σαν να ήταν χθες.
Σαν να ήταν χθες που γέμισε η 40 Εκκλησιών με αστυνομικούς, περιπολικά και κόσμο που περίεργα κοιτούσε το τι συνέβαινε και με τον δράστη να περνάει από εκεί ατάραχος παρατηρώντας το τι συνέβαινε και φεύγοντας προς άγνωστη κατεύθυνση. Λίγες ώρες μετά και μόλις άρχισε να βραδιάζει, οι Αστυνομικοί είχαν καταλήξει μετά από έρευνες και είχαν προσαγάγει τον δράστη αφού ταυτόχρονα είχαν βρει στοιχεία και στο πατάρι του σπιτιού όπου διέμενε. 12 Χρόνια μετά την άγρια δολοφονία της Ζωής Δαλακλίδου, η αδερφή της Ελένη μας συγκλονίζει με ανάρτησή της στο διαδίκτυο:
- 27-12-2012
- 27-12-2024
12 χρόνια, τέτοια ώρα…
Νιώθω ότι το ζήσαμε πριν λίγο, όχι τόσα χρόνια πριν. Κάθε τέτοια μέρα ξαναζώ τον ίδιο εφιάλτη. Κάθε τέτοια εποχή όση χαρά και να έχω, υπάρχει και μια θλίψη. Ξέρω τι θα ακολουθήσει. Το ίδιο έργο, σε επανάληψη. Απλά κάθε χρόνος που περνάει ίσως να είναι λίγο πιο θολή η εικόνα. Ίσως από προστασία. Ίσως γιατί παλεύει το μυαλό να ξεχάσει. Μα πως να ξεχάσει όταν ο άνθρωπος σου έχει περάσει τέτοιο μαρτύριο. Πως να ξεχάσει ότι άδικα έσβησε έτσι αυτό το χαμόγελο. Δεν ξεχνάει, θα ήθελε, το μυαλό, αλλά δεν ξεχνάει.
Και δεν πρέπει να ξεχάσει. Όχι μόνο τη Ζωή μου, όλες που μαρτύρησαν. Να μην ξεχνάμε, γιατί οι επαναλήψεις είναι καθημερινές. Με άλλα πρόσωπα, ίδια ταινία.
Φέτος παρόλα αυτά υπάρχει και μια ευχάριστη νότα που το όνομα Ζωή Δαλακλίδου θα μπει σε ένα συμβουλευτικό κέντρο για κακοποιημένες γυναίκες. Πάντα θέλαμε να κάνουμε κάτι στο όνομα της Ζωής, για να τη θυμόμαστε όλοι για το καλό που είχε μέσα της και όχι για τον τρόπο που έφυγε. Τη Ζωή πρέπει να την θυμάσαι για το μεγάλο χαμόγελο της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη καλοσύνη της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη βοήθεια που είχε προσφέρει σε όποιον την είχε ανάγκη. Αυτή ήταν. Αυτή είναι ακόμη. Και ας λείπει σωματικά. Ψυχικά είναι εδώ μαζί μας. Δεν έχει φύγει. Δεν θα φύγει ποτέ.
Μας λείπεις, πάντα θα λείπεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια