Πέτρα που ασπάζεται το φίλημα του φεγγαριού γλυφό νερό που ξεδιψάει το κύμα κι ο ουρανός που ομολογάει την ιστορία του κόσμου σ’ ένα αργό, α...
Πέτρα που ασπάζεται
το φίλημα του φεγγαριού
γλυφό νερό που ξεδιψάει
το κύμα
κι ο ουρανός που ομολογάει
την ιστορία του κόσμου
σ’ ένα αργό, απατηλό ξημέρωμα
που ολοένα και ξεφεύγει
Θολώνει ο χρόνος τη ματιά μου
τόσο
που ξεθαρρεύει ο νους μου
Έσπασε το φεγγάρι
ράγισε ο βράχος
ο τραχύς
Σε άλλα μονοπάτια
– αλαργινά –
βυθίζεται η σιωπή μου
η κοφτερή
σαν των παθών τα λάθη
Και πνίγεται ο ουρανός
στο πέλαο
του αγνώστου
Βασίλης Παπαδόπουλος
(δύο φωτογραφικές προτάσεις του βαφτισιμιού μου Στέλιου Γρηγοριάδη, που έγιναν από την ιδιωτική του συλλογή αφού πρώτα έγινε κοινωνός των στίχων)
Δεν υπάρχουν σχόλια