Σαν τα ξέφτια μιας καστροπολιτείας που ξέβρασε ένα ναυάγιο Μεσάνυχτα Παρασκευής γύρω στις 2:00.
Τελικά κατά τύχη ζούμε εδώ στην πόλη του περίπου.
Δεν ξέρω αν έχει η πόλη αγίους ή προφήτες
να την προστατεύουν.
Αυτό που βλέπω και βιώνω καθημερινά
εδώ και πολλά χρόνια είναι ένας κλαυσίγελος όλοι οι δρόμοι.
Απληστία παντού και ασυδοσία.
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή,
ορατών και αοράτων..
Παιδική χαρά με παραστάσεις τσίρκου.
Έμψυχο υλικό πάντα υπήρχε και υπάρχει.
Όμως…
Άμα Δεν θέλει το παιδί να το παλέψει…..
Κι αυτές οι ορφανεμένες φωτογραφίες
πάλι στο επίκεντρο της προσοχής μας.
Ίσως να φταίει και η γωνία της κάμερας
με τις υπέροχες καμπύλες.
Ίσως πάλι γιατί σε αυτές ευτυχώς ο χώρος και ο χρόνος
δεν υπάρχουν πια.
Δεν υπακούουν σε χρονολογίες.
Μόνο στο σοφό βλέμμα ενός μωρού.
Σε αντίθεση με αυτές των ιθαγενών Celebrities
που είναι γεμάτες από φαντάσματα προκαταλήψεων
και προσωπικών εμμονών.
Πρότυπα και συμπεριφορές μετα-αποικιακών κοινωνιών.
- Με εκτίμηση
- Μιχάλης Σπανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια