Αν ο σπιτονοικοκύρης, δεν ενδιαφέρεται για το σπίτι του και το θέλει μπάχαλο, μπάχαλο θα παραμένει για μια ζωή.
Αν ο σπιτονοικοκύρης, δεν ενδιαφέρεται για το σπίτι του και το θέλει μπάχαλο, μπάχαλο θα παραμένει για μια ζωή.
Σίγουρα κανένας αυτοδιοικητικός, δεν θα ήθελε να βλέπει κατεστραμμένα παιχνίδια σε παιδικές χαρές, παγκάκια σπασμένα, φωτιστικά κατεστραμμένα και πάει λέγοντας, στον Δήμο που Διοικεί.
Σίγουρα ο κάθε αυτοδιοικητικός, έχει δικαίωμα να ορίζει αυτός τον τρόπο που διοικεί, με γνώμονα πάντα το συμφέρον του τόπου αυτού, αλλά και των κατοίκων.
Εδώ όμως υπάρχει και μια ειδοποιός διαφορά, που φέρνει στο μυαλό μας το ρητό που λέει: «Από το Μπραζίλ στο ρεζίλ ένα τσιγάρο δρόμος».
Είναι αλήθεια πως αν ένας σπιτονοικοκύρης δεν νοιάζεται για το σπίτι του και το θέλει μπάχαλο, αυτό πάντα θα παραμένει μπάχαλο. Όταν για παράδειγμα, σε έναν Δήμο, υπάρχει η δυνατότητα επιβολής προστίμων σε όλους όσους βρομίζουν δρόμους, πεζοδρόμια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους και ο «Χ» Δήμαρχος με τους συνεργάτες του, σφυρίζουν αδιάφορα και δεν εφαρμόζουν τον νόμο αυτό φοβούμενοι το πολιτικό κόστος, τότε η πόλη αυτή θα συνεχίζει να προχωρά βρόμικη και να χειροτερεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια