Αφού είπαμε πολλές αλήθειες, ας πούμε και ένα… ψέμα.
Αφού είπαμε πολλές αλήθειες, ας πούμε και ένα… ψέμα.
Βρέθηκα σε μια πολιτεία – άγνωστη – που δεν είχε συνδυασμούς.
Είχε μόνο άρχοντες – υπηρέτες.
Και το πιο περίεργο;
Συζητούσαν μεταξύ τους!
Και έπαιρναν μαζί τις αποφάσεις.
Και μαζί δούλευαν.
Ήξεραν ότι ο κόσμος είχε τιμήσει αυτούς που θεωρούσε πιο ικανούς.
Ήξεραν ότι ο κόσμος πάλι θα τιμήσει αυτούς που θεωρεί πιο ικανούς.
Και είχαν και ένα άλλο περίεργο οι άρχοντες, λέει.
Προσπαθούσαν βλέπουν πάντα τον καλύτερο από αυτούς για να μην εφησυχάζουν.
Και υπήρχε και ένα ακόμη πιο περίεργο, αυτό πια κι αν ήταν ανεξήγητο:
Όλοι οι άρχοντες θεωρούσαν τον εαυτό τους το λιγότερο άξιο.
Είχαν δίψα όμως για να μάθουν.
Και μάθαιναν.
Μάθαιναν πολλές φορές με τη σιωπή.
Και μάθαιναν από αυτόν που ποτέ δεν πιάνει το μάτι σου, από το σοφό άλλο.
Και ο κόσμος ήταν οι άρχοντες, και οι άρχοντες ήταν ο κόσμος.
Βασίλης Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια