Ενώ το θέμα των ελληνικών υδρογονανθράκων προχωρά δυναμικά στην Ελλάδα τόσο στην κυριαρχία της όσο και στην ΑΟΖ της, η εξουσία φαίνεται ...
Ενώ το θέμα των ελληνικών υδρογονανθράκων προχωρά δυναμικά στην Ελλάδα τόσο στην κυριαρχία της όσο και στην ΑΟΖ της, η εξουσία φαίνεται να απουσιάζει εντελώς σ’ αυτές τις εξελίξεις σε επίπεδο που μπορεί ν’ αναρωτηθεί κανείς αν πρόκειται για άγνοια ή εσκεμμένη ασχετοσύνη.
Διότι τα δεδομένα και μάλιστα πρακτικά όλο και πληθαίνουν και βλέπουμε και μια ενεργή κινητοποίηση των Ελληνικών Πετρελαίων, ενώ δεν παρουσιάζεται καμία κυβερνητική ανταπόκριση. Όσον αφορά στο διεθνές επίπεδο, η Κύπρος και η Αίγυπτος πρωτοστατούν στην Ανατολική Μεσόγειο, η καθεμία με τα κοιτάσματά της και μάλιστα σε συνεργατικό πλαίσιο, αλλά η Ελλάδα είναι ακόμα σε φάση αναμονής αντί να περάσει σε φάση ετοιμότητας.
Όλα αυτά γίνονται λες κι είμαστε σε προεκλογική περίοδο, όπου ο καθένας εξετάζει με πολύ προσοχή τις κινήσεις του για να μην εκτεθεί στις εκλογές. Κι εδώ είναι το παράδοξο, ενώ δεν υπάρχουν τουλάχιστον επίσημα ανακοινώσεις περί εκλογών και δηλώνεται ότι πρόκειται για κάτι το σταθερό ό,τι βλέπουμε, δεν υπάρχει ανταπόκριση στο επίπεδο της πραγματικότητας.
Αυτή η απραξία είναι επικίνδυνη γενικά, αλλά και ειδικά στον τομέα των υδρογονανθράκων. Διότι με τις εξελίξεις που υπάρχουν στην Ανατολική Μεσόγειο, ποιες πετρελαϊκές εταιρείες θα περιμένουν να ξυπνήσει η κυβέρνηση για ν’ ανοίξει τους φακέλους του διαγωνισμού των 20 θαλάσσιων οικοπέδων που έγιναν τελικά μόνο τρία λόγω της απαράδεκτης καθυστέρησης, αλλά και μιας ιδεολογίας που δεν έχει καμιά σχέση με τις δημοκρατικές χώρες της περιοχής και ευρύτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
* του Ν. Λυγερού
