Εκείνο που κυριολεκτικά μαστίζει τον άνθρωπο, ιδιαίτερα της εποχής μας, είναι το αίσθημα της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, το οποίο αποτ...
Εκείνο που κυριολεκτικά μαστίζει τον άνθρωπο, ιδιαίτερα της εποχής μας, είναι το αίσθημα της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, το οποίο αποτελεί συνέπεια της αμαρτίας, της προσπάθειας του ανθρώπου να γίνει αυτός ο ίδιος κυρίαρχος του εαυτού του εκθρονίζοντας τον Θεό από τη θέση του δημιουργού και κυρίου του. Έτσι όμως δημιουργείται μέσα στον άνθρωπο ένα τεράστιο και τρομακτικό κενό, το οποίο νομίζει ότι αντιμετωπίζει σωρεύοντας πολλά υλικά αγαθά, ώστε να εξασφαλίσει σιγουριά μέσα στον κόσμο και να αποφεύγει την ενοχλητική σκέψη του θανάτου.
Με όλα αυτά δεν πετυχαίνει ο άνθρωπος τίποτε άλλο παρά να ξεγελάει τον ίδιο τον εαυτό του. Γιατί η φτώχεια η πνευματική δεν κρύβεται ούτε με τα πιο φανταχτερά υλικά αγαθά. Η ύπαρξη προηγείται αξιολογικά των διαφόρων αποκτημάτων της. Να μία πολύ σπουδαία αλήθεια που μας θυμίζει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ιδιαίτερα με τη φράση «Τι ωφελεί τον άνθρωπο εάν κερδίσει τον κόσμο όλο, χάσει όμως την ψυχή του».
Η «ψυχή» δηλώνει, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, τη ζωή, το είναι, και ο «κόσμος όλος» το έχειν. Την αλήθεια αυτή του λόγου του Κυρίου τη λησμονεί συχνά ο άνθρωπος της εποχής μας, που οι τεχνικές δυνατότητες, η επιστημονική εξέλιξη και ο μεγάλος πλούτος, τουλάχιστο σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη μας, τον κάνουν να συγκεντρώνει την προσοχή του στην απόκτηση αγαθών, στα βαρύγδουπα λόγια, στις ηχηρές και κούφιες εκφράσεις, με μία λέξη στο «έχειν», που γίνεται με ζημία του «είναι», της αληθινής υπάρξεως.
Επίσης, οι πράξεις βίας που αφθονούν στην εποχή μας σε εντυπωσιακό βαθμό είναι ένα σημάδι που δείχνει ότι ο άνθρωπος ξέχασε το πραγματικό είναι και ενδιαφέρεται μόνο να έχει, να κατέχει όσο μπορεί περισσότερα πράγματα και όσο γίνεται περισσότερους άλλους ανθρώπους, για να τους καταδυναστεύει η και να τους αφανίζει. Όσο όμως περισσότερο επιθυμεί ο άνθρωπος να έχει και να κατέχει, τόσο περισσότερο παύει να είναι αυτός που έπρεπε να είναι, παύει να είναι όπως το έπλασε ο Θεός· αλλοτριώνεται, αποξενώνεται από την αληθινή του φύση, γίνεται άλλος άνθρωπος, ξένος προς την εικόνα του Θεού.
Ο Σταυρός του Χριστού, που την ύψωσή του γιόρτασε η Εκκλησία μας την εβδομάδα που μας πέρασε, καλεί τον άνθρωπο να αισθανθεί την φτώχεια του που δεν την σκεπάζει το εντυπωσιακό «έχειν» και να αυτοσυγκεντρωθεί το «είναι», στην αληθινή του ύπαρξη. Ο Χριστός επάνω στο Σταυρό δεν έχει απολύτως τίποτε, είναι γυμνός. Ακόμη και ο ιματισμός του γίνεται αντικείμενο κληρώσεως των ρωμαίων στρατιωτών. Και όμως τη στιγμή ακριβώς αυτή αποκαλύπτεται το «είναι» στην πιο σημαντική του εκδήλωση, στην προσφορά της θυσίας και της αγάπης. Γι’ αυτό και ο Σταυρός είναι ένα διαρκές προσκλητήριο αγάπης προς τον κάθε άνθρωπο.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
