Πιο τιμητικός χαρακτηρισμός απ’ αυτόν που δίδει ο Χριστός στους μαθητές του στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Πατέρων τη...
Πιο τιμητικός χαρακτηρισμός απ’ αυτόν που δίδει ο Χριστός στους μαθητές του στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Πατέρων της Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δύσκολα βρίσκεται: «Υμείς εστέ το φως του κόσμου».
Τους αποκαλεί δηλαδή με το δικό του όνομα, διότι Αυτός είναι «το φως το αληθινόν, που φωτίζει πάντα άνθρωπον, ερχόμενον εις τον κόσμον». «Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα», για να σκορπίσω τα σκοτάδια της συγχύσεως και του χάους. Μας καλεί να γίνουμε φώτα στον κόσμο που αντανακλούν την ακτινοβολία Του. Αυτή ήταν πάντοτε η αυτοσυνειδησία των αληθινών μαθητών του Χριστού.
Τούτο όμως το φως, που άναψε μέσα μας, δεν δόθηκε αποκλειστικά για μας, για να το απολαμβάνουμε προσωπικά και εγωιστικά. Αν το κρύψουμε «υπό τον μόδιον», αν του στερήσουμε τον ορίζοντα ακτινοβολίας, όχι μόνο δεν θα ανταποκριθεί στο σκοπό της υπάρξεώς του, αλλά και θα σβήσει.
Κάθε φως πρέπει να λάμπει. Είναι στην φύση του να διακρίνεται, να φαίνεται. Μια φωτισμένη από τον Χριστό ψυχή θα φανεί από τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, από το πως συμπεριφέρεται, πως κινείται στο σπίτι, στην εργασία, πως σχολιάζει, πως αντιδρά.
Το φως αποκαλύπτει ὄ,τι το σκοτάδι κρύβει. Έτσι προειδοποιεί για τους κινδύνους, βοηθεί στον καθορισμό της σωστής πορείας, διαλύει την αβεβαιότητα και τους αόριστους φόβους, δίνει στο βήμα ρυθμό και σταθερότητα. Και «το φως υμών πρέπει να λάμψει έμπροσθεν των ανθρώπων», αποκαλυπτικά, παρηγορητικά, καθοδηγητικά.
Στην εποχή της συγγραφής των ευαγγελίων η λέξη «καλός» είχε ευρύτερη έννοια από αυτή που έχει σήμερα. Δεν σήμαινε απλώς το αντίθετο του «κακός».Το «καλός» είχε ακόμη μέσα του την έννοια του ωραίου, του ελκυστικού, του χαριτωμένου.
Τα «καλά έργα» λοιπόν, που ζητεί ο Χριστός από εμάς, δεν είναι μία απλή εκτέλεση καθήκοντος, μία αυστηρή αγαθοεργία, μία ψυχρή προσφορά βοηθείας. Έχουν ομορφιά είναι γεμάτα αγάπη, χάρη Θεού και χαρά. Όχι εξυπηρέτηση παγερή, ευγένεια κατά παραγγελία, αλλά αυθόρμητη, προσφιλής καλοσύνη, γεμάτη φως στην καρδιά και στο πρόσωπο. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων».
Όχι όμως για να μας προσέξουν, όχι με σκοπό τον έπαινο και την αναγνώριση από τους ανθρώπους, αλλά την δοξολογία του ονόματος του Θεού.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
