Η χώρα έχει μπει σε ανέκκλητη πορεία με πιθανή κατάληξη μια μείζονα εθνική καταστροφή. Ο χαρακτήρας, το πεδίο και η ένταση της καταστροφής...
Η χώρα έχει μπει σε ανέκκλητη πορεία με πιθανή κατάληξη μια μείζονα εθνική καταστροφή. Ο χαρακτήρας, το πεδίο και η ένταση της καταστροφής δεν μπορούν να περιγραφούν πλήρως αλλά μπορούν να υπονοηθούν βάσιμα.
Η πορεία αυτή ξεκίνησε από την πολιτική απάτη και το δόλο του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου και την είσοδο στα Μνημόνια, συνεχίστηκε με τις ενδοτικές κυβερνήσεις των Μνημονίων που έδεσαν χειροπόδαρα τη χώρα με τις αλυσίδες των δανειστών και επιβεβαιώνεται με την τυχοδιωκτική πολιτική του αριστεροδεξιού λαϊκισμού που μας κυβερνάει. Τα μνημόνια στέρησαν τη χώρα από κάθε ζωτική ικμάδα καταστρέφοντας την οικονομία και την κοινωνική συνοχή ενώ η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που ξεκίνησε τον Νοέμβρη του ’14 διέλυσε και την τελευταία αυταπάτη που είχε διαμορφωθεί, εξαιτίας της εμφάνισης κάποιων θετικών οικονομικών δεικτών, ότι η ευρισκόμενη στην εντατική Ελληνική οικονομία θα μπορούσε να βγει σταδιακά από τον αναπνευστήρα. Η ουσιαστική ακυβερνησία που ακολούθησε τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ελέω μιας ψευδώνυμης διαπραγμάτευσης και η πολιτική απάτη του δημοψηφίσματος επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το σύστημα-Ελλάδα δεν έχει πια τις δυνάμεις (κοινωνικές, πολιτικές, παραγωγικές, πολιτισμικές) που θα μπορούσαν να το τραβήξουν από τον κατήφορο.
Συνεπώς, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου δεν πρόκειται να εμποδίσει, πόσο μάλλον να αναστρέψει την καθοδική πορεία. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος! Μπορούμε να ερίζουμε αν το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ θα επιβραδύνουν τις συνέπειες της κατηφόρας αλλά όλες οι παράμετροι δείχνουν ότι τα πράγματα έχουν πάρει τον ιστορικό τους δρόμο και μια νέα δύσκολη και επικίνδυνη εποχή ανοίγεται μπροστά μας. Το ΝΑΙ σημαίνει μια τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή που μια ημιθανής χώρα και κοινωνία δεν πρόκειται να την σηκώσει παραπάνω από μερικούς μήνες πριν παραδοθεί οριστικά σε μια ανεξέλεγκτη κρίση. Το ΟΧΙ σημαίνει την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την τελική παράδοση σε μια επίσης ανεξέλεγκτη κρίση που θα κρύβει και γεωπολιτικούς κινδύνους. Θα ήταν, λοιπόν, λάθος να θεωρήσουμε ότι το δημοψήφισμα είναι αυτό που θα φέρει την καταστροφή καθώς αυτή έχει τις ρίζες της αλλού.
Θα ήταν όμως λάθος και να απαλλάξουμε από τις ευθύνες τους αυτούς που μας οδηγούν σε ένα δημοψήφισμα χωρίς επίδικο, διότι εμπλουτίζουν τον καμβά της καταστροφής με νέα μελανά χρώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε και κατέκτησε την ψήφο των πολιτών σχηματίζοντας κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ στη βάση τεσσάρων μεγάλων αιτημάτων που ο ίδιος έθεσε: α) Να καταργήσει τα Μνημόνια («με ένα νόμο και ένα άρθρο»). β) Να κουρέψει ή αρνηθεί το χρέος. γ) Να δώσει 12 δις ευρώ στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης). δ) Να διατηρήσει τη χώρα στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. μέσα από την επιτυχή διαπραγμάτευση μιας νέας σχέσης με τους εταίρους/δανειστές/δυνάστες (την οποία δεν θα μπορούσαν «ούτε μια στο ένα εκατομμύριο» να αρνηθούν). Αντί αυτού επέτυχε: α) Να διατηρηθεί πέντε μήνες τώρα η ίδια μνημονιακή πραγματικότητα. β) Το χρέος να μείνει εκεί που ήταν. γ) Να καταθέσει πρόταση στους εταίρους για λήψη μέτρων που θα επιβαρύνουν τη χώρα με άλλα 8 δις. δ) Να διακινδυνεύσει τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε..
Επομένως, το δημοψήφισμα δεν είναι τίποτε άλλο από μια μανούβρα της νυν κυβέρνησης που σηματοδοτεί το πλήρες και οριστικό αδιέξοδο του όλου πολιτικού συστήματος που κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ πριν και τώρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Το επίδικο του δημοψηφίσματος δεν είναι η σωτηρία της χώρας ή τουλάχιστον μια άλλη πορεία εξόδου από την κρίση. Είναι δυστυχώς η διατήρηση της εξουσίας ακόμα και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας. Η μεν κυβέρνηση επιθυμεί να πετάξει το μπαλάκι στο λαό για να νομιμοποιήσει την ανικανότητά της και να πάρει παράταση ζωής, οι δε μνημονιακοί της αντίπαλοι επιζητούν τη ρεβάνς που είτε θα τους επαναφέρει στην εξουσία (ο θλιβερός Σαμαράς και πιθανόν ο θλιβερότερος ψευδο-εθνάρχης Καραμανλής) είτε θα τους αναδείξει στο νέο πόλο του επίσημου πολιτικού συστήματος (Στ. Θεοδωράκης).
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα και με όλες τις εξόδους διαφυγής κλειστές, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα δεν μπορεί παρά να έχει το χαρακτήρα συμμετοχής σε μια μαζική αυταπάτη ότι τάχα ο λαός αποφασίζει για τη μοίρα του ενώ στην πραγματικότητα απλά εκτονώνεται (και φανατίζεται) αποφασίζοντας για το ποιός από τους εξουσιαστές του θα έχει το πάνω χέρι (για λίγους μήνες ακόμη). Στο δίλημμα «Σόιμπλε ή Χρεοκοπία» η μόνη αξιοπρεπής και υπερήφανη απάντηση είναι «Κανένα από τα δύο»! Δεν μπορεί να γίνει πρόβλημα του λαού η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στο συγκεκριμένο ψευδοδίλημμα. Είναι απαράδεκτο να καλείται ένας λαός να αποφασίσει για τη μέθοδο της καταστροφής του, στο βαθμό που δεν υπάρχει στο τραπέζι κανένα συγκροτημένο πρόγραμμα ή σχέδιο για το τι μέλλει γενέσθαι την Δευτέρα του δημοψηφίσματος.
Κι ενώ το δημοψήφισμα δεν λύνει κανένα πρόβλημα έρχεται να προσθέσει καινούρια. Διαιρεί το λαϊκό σώμα σε «πατριώτες» και «προδότες» (ενώ τα πάσης φύσεως λαμόγια και μεγαλοκαρχαρίες, «πατριώτες» και «ενδοτικοί», καραδοκούν για τη λεία τους). Αποπροσανατολίζει την κοινωνία από το πραγματικά ομόθυμο αίτημα που είναι μια άλλη πορεία για τη χώρα, καθώς κάτι τέτοιο προϋποθέτει επαναστατικές αλλαγές και όχι μανούβρες και τακτικισμούς. Επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο τους φασίστες της Χρυσής Αυγής (και όχι μόνο) νομιμοποιώντας τους στη λαϊκή συνείδηση ως υπερασπιστές του «τίμιου ΟΧΙ».
Ο γράφων το παρόν σημείωμα ανήκει σε εκείνους που έγκαιρα είχαν παρατηρήσει την αρνητική τροπή που έπαιρναν τα πράγματα ήδη από το 2004 με την ολυμπιακή καταστροφή. Με τις ισχνές πολιτικές μας δυνάμεις, όσοι συμμεριζόμασταν παρόμοιες ανησυχίες, συμμετείχαμε σε όλα τα κινήματα που ξέσπασαν από το 2010 και μετά προσπαθώντας να επηρεάσουμε τις εξελίξεις προς τη δημιουργία ενός πλατιού αντιστασιακού ρεύματος που θα έβαζε στόχους επαναστατικής αναγέννησης της χώρας και όχι απλής ανάθεσης σε άλλο διαχειριστή. Γι αυτό και πολεμήσαμε αταλάντευτα τους μνημονιακούς την περίοδο 2010-14, σταθήκαμε κριτικοί στη βεβιασμένη έφοδο προς την εξουσία που επιχείρησαν οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το Γενάρη και στεκόμαστε σήμερα απόλυτα επικριτικοί στα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης που αδυνατεί να κυβερνήσει και πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Για μας, ο λαός πρέπει να γυρίσει την πλάτη στο δημοψήφισμα της εξαπάτησης και της πολιτικής μανούβρας. Πρέπει να οργανωθεί για την επόμενη μέρα ώστε με τη δική του αυτενέργεια και ενότητα να σώσει τη χώρα από τα χειρότερα. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όποιο και αν είναι, αφήνει τη χώρα απροπαράσκευη και έρμαιο στην πρέσσα της παγκοσμιοποιημένης μεγαμηχανής.
Είναι κατανοητή η απελπισία των απλών ανθρώπων που θα ψηφίσουν ΟΧΙ καθώς τόσα χρόνια μνημονίων επισώρευσαν μόνο πόνο, καταστροφή, απελπισία και έλλειψη οποιουδήποτε ορατού διεξόδου στο τούνελ της λιτότητας. Είναι κατανοητός και ο τρόμος των απλών ανθρώπων που θα ψηφίσουν ΝΑΙ διότι τρομοκρατούνται στην προοπτική μιας εξόδου από την Ε.Ε. που θα άφηνε τη χώρα πέραν των αξεπέραστων οικονομικών προβλημάτων, στο έλεος των Νέο-Οθωμανών, των βαλκανικών εθνικισμών και του αναδυόμενου εσωτερικού αυταρχισμού. Και αυτοί που θα ψηφίσουν ΟΧΙ και αυτοί που θα ψηφίσουν ΝΑΙ και αυτοί που θα ρίξουν άκυρο/λευκό ή θα απέχουν, όσοι δεν ανήκουν στις παρασιτικές ελίτ της χώρας (οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές), είναι αυτοί που όλοι μαζί θα χρειαστεί να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά τη Δευτέρα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η απάντηση στο δημοψήφισμα είναι: ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ! Επιστρέφουμε ως απαράδεκτο και παρελκυστικό το δίλημμα του δημοψηφίσματος στους εμπνευστές του. Δεν θα νομιμοποιήσουμε εμείς με την ψήφο μας τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, όλων των πλευρών του! Δεν θα διχαστούμε εμείς για να γελάνε σε βάρος μας οι Ευρωπαίοι κυρίαρχοι ή οι ντόπιοι διαχειριστές! Εργαζόμαστε για τη λαϊκή ενότητα. Προετοιμαζόμαστε μαζί με το λαό για την επόμενη μέρα και την απόλυτα επικίνδυνη περίοδο που ανοίγεται.
ΠΗΓΗ: ΕΞ' ΑΠΟ ΔΩ
