Ένα συγκινητικό περιστατικό μας περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ένας Ρωμαίος αξιωματικός ήρθε να παρακαλέσει τον Χριστό να ...
Ένα συγκινητικό περιστατικό μας περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ένας Ρωμαίος αξιωματικός ήρθε να παρακαλέσει τον Χριστό να θεραπεύσει τον δούλο του που ήταν παράλυτος. Κάνουν συγκλονιστική εντύπωση τα λόγια του εκατόνταρχου, όταν ο Κύριος του λέει ότι θα πάει στο σπίτι του: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου, πες όμως μόνο ένα λόγο και θα γιατρευτεί ο δούλος μου».
Να το πρώτο βήμα της λυτρώσεως: η συναίσθηση της αναξιότητας, το ξεγύμνωμα του εαυτού μας από όλα τα οχυρά που χτίζουμε συνήθως για να σταθούμε με πολλές αξιώσεις μέσα στην ζωή, να δείξουμε στους άλλους την δύναμή μας, να πείσουμε για την υπεροχή μας.
Και όλα αυτά τα οχυρά όχι μόνο μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά απ ότι είμαστε στην πραγματικότητα, αλλά εμποδίζουν την πραγματική επικοινωνία μας με τον Θεό και τους ανθρώπους. Δημιουργούν αυταπάτες που αποβαίνουν πολλές φορές ολέθριες.
Το δεύτερο βήμα είναι η μεγάλη πίστη του εκατόνταρχου, που προκαλεί το θαυμασμό του Χριστού, ο οποίος λέει ότι «θα έρθουν πολλοί από την ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι». Η προειδοποίηση του Χριστού είναι σκληρή αλλά και κατηγορηματική και δεν απευθύνεται μόνο στους ισραηλίτες αλλά και σε κάθε χριστιανό που έχει την ψευδή βεβαιότητα της πνευματικής αυτάρκειας.
Είναι τρομερή η αντιστροφή των πραγμάτων, την οποία προαναγγέλλει το Ευαγγέλιο με τους παραπάνω λόγους του Κυρίου. Είναι τραγικό να ζούμε με την αυτάρεσκη βεβαιότητα της πνευματικής αυτάρκειας του τέλειου πνευματικού ανθρώπου, να κρίνουμε τους άλλους, να περιγράφουμε τις μελλοντικές τιμωρίες των αμαρτωλών και συγχρόνως να λησμονούμε ότι όλοι οι άνθρωποι βρισκόμαστε κάτω από την κρίση του Θεού και, το σπουδαιότερο, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη της λυτρώσεως που προσφέρει η αγάπη του Θεού.
Οι αμαρτωλοί που συναισθάνονται τη γύμνια τους δέχονται την σωστική χάρη του Θεού πολύ πιο εύκολα από τους ευσεβείς που δημιούργησαν τείχος ανάμεσα στον εαυτό τους και την πραγματικότητα. Η συζήτηση του Χριστού με τον Εκατόνταρχο είναι αποκαλυπτική για όλους τους Χριστιανούς κάθε εποχής, όχι μόνο εξ αφορμής της προειδοποιητικής σημασίας που έχουν τα λόγια Του, αλλά και για την υποδειγματική αυτοσυναίσθηση της αναξιότητας που εκφράζει η ομολογία του ρωμαίου αξιωματικού: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
