Ο Κύριος στην συνομιλία του με την Σαμαρείτιδα στο φρέαρ του Ιακώβ σταματά προς στιγμήν την υψηλή διδασκαλία Του περί του «ζώντος ύδατος» ...
Ο Κύριος στην συνομιλία του με την Σαμαρείτιδα στο φρέαρ του Ιακώβ σταματά προς στιγμήν την υψηλή διδασκαλία Του περί του «ζώντος ύδατος» για να έρθει σε ένα ζήτημα άμεσα προσωπικό. «Ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου». Το κάνει για να ξυπνήσει μια συνείδηση που μένει ναρκωμένη. Για να μπορέσει η γυναίκα να δει τις μεγάλες αλήθειες, που σε λίγο θα της αποκαλύψει.
Εκείνη, κάπως ταραγμένη, ζητεί να αποφύγει την ομολογία. Καταφεύγει στην ασάφεια: «Άνδρα ουκ έχω», απαντά, αφήνοντας μάλλον να νοηθεί ότι μπορεί να ήταν ανύπαντρη η χήρα. Όμως ο Χριστός επιμένει. Με λεπτότητα, αγγίζει το τραύμα της ψυχής, για να το θεραπεύσει. «Καλά είπες ότι δεν έχεις άνδρα, διότι πέντε άνδρες πήρες και τώρα εκείνον που έχεις δεν είναι άνδρας σου. Ο Κύριος δεν αργεί να φθάσει στην ιδιαίτερη πτυχή της ζωής του ανθρώπου, με τον οποίο επικοινωνεί. Την ίδια τακτική ακολουθεί και στον διάλογό Του με τον πλούσιο νέο. Προχωρεί πέρα από την επιφάνεια, στο βαθύτερο μέρος της συνειδήσεως.
Δεν είναι δυνατό να συνομιλήσουμε με το Χριστό, χωρίς η συζήτηση να πάρει ένα χαρακτήρα καθαρά προσωπικό. Δεν μας αφήνει να μένουμε σε γενικότητες, σε θεωρίες. Σε στιγμές ουσιαστικού διαλόγου ξεσκεπάζει διακριτικά τη συμβατικότητα της ζωής μας και αποκαλύπτει κάποια κρυφή πληγή που δε μπορούμε εσαεί να παραθεωρούμε. Ζητεί να φέρει στην επιφάνεια την αμαρτία που εμείς απωθούμε στο σκοτεινό βάθος της συνειδήσεώς μας, γιατί μόνο αν τη δούμε κατάματα και τη συνειδητοποιήσουμε, θα σωθούμε από τη θανατηφόρο ακτινοβολία που εκπέμπει στον εσωτερικό μας κόσμο.
Όταν θέλουμε να βοηθήσουμε τον άλλο να συναισθανθεί το σφάλμα του, μη παραλείπουμε να χρησιμοποιούμε όση προσοχή και λεπτότητα διαθέτουμε. Κατά κανόνα όμως είμαστε απότομοι, αδέξιοι, συχνά πικροί. Χρησιμοποιούμε λέξεις σκληρές, υπονοούμενα φαρμακερά. Ουσιαστικά ενδιαφερόμαστε περισσότερο να δείξουμε και να ερεθίσουμε την πληγή, παρά να την επουλώσουμε. Δεν είναι η ανυπόκριτη αγάπη που μας κινεί, αλλά η φιλαυτία μας, που ενοχλείται από τη συμπεριφορά του άλλου.
Η Σαμαρείτιδα, όταν ο Χριστός της αποκαλύπτει την προσωπική της αμαρτία, δεν αντιδρά, αλλ’ αναγνωρίζει τον Ιησού σαν απεσταλμένο του Θεού. Αυτό δε κυρίως επικαλείται, την ώρα που προσκαλεί τους συμπατριώτες της να σπεύσουν να συναντήσουν τον Κύριο. «Ελάτε να δείτε κάποιον που μου είπε όλα όσα έκαμα∙ μήπως είναι αυτός ο Χριστός;».
Εκ της Ιερας Μητροπολεως
