«Ο πρώτος τερματίζει σε 24 ώρες περίπου και ο τελευταίος κοντά στις 38...», μου λέει χαϊδεύοντας τον τετράποδο «γίγαντα» που έχει κουρνιάσ...
«Ο πρώτος τερματίζει σε 24 ώρες περίπου και ο τελευταίος κοντά στις 38...», μου λέει χαϊδεύοντας τον τετράποδο «γίγαντα» που έχει κουρνιάσει στα πόδια του. Χώνει απαλά τα χέρια στην πυκνή γούνα του ζώου με έναν τρόπο που υποδηλώνει κάτι βαθύτερο από την τυπική και συχνά άκαμπτη σχέση σκύλου-«αφεντικού». Οι δυο τους είναι κάτι περισσότερο: Σύντροφοι στο βουνό. «Δεν έχεις ξαναδεί ποτέ τη συγκεκριμένη ράτσα;», με ρωτά, έχοντας «οσμιστεί» την έκπληξή μου για το μέγεθος του ζώου. «Όχι, είναι η πρώτη φορά... », απαντώ. «Το είδος αυτό λέγεται Νέας Γης – πρόκειται για πιστά, υπάκουα και δυνατά σκυλιά. Χάιδεψέ τον...», με προτρέπει ο Θανάσης προτού σηκωθεί από το τραπέζι για να με ξεναγήσει στην περιοχή.
«Ο Ερύμανθος είναι ένας καταπράσινο δασικό χωριό στον ορεινό όγκο της Ξάνθης, σε υψόμετρο 1350 μέτρων...», μου λέει καθώς κατηφορίζουμε στο μονοπάτι. Δίπλα μας ο «Άρκο» χώνει τη μουσούδα του στο χιόνι για να γλιτώσει από τις αντανακλάσεις του ήλιου. Δεξιά και αριστερά εκτείνονται 12 ξύλινα, κεραμοσκεπή σπιτάκια με δυνατότητα φιλοξενίας 4-5 ατόμων το καθένα. Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι ο «φύλακας» του οικισμού και ο άνθρωπος που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα άγρια μονοπάτια στην οροσειρά της Ροδόπης. Τον ρωτώ τι είναι αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερη την περιοχή. «Το φυσικό της περιβάλλον...», απαντά χωρίς δισταγμό. «Υπάρχουν μαγευτικές τοποθεσίες στο βουνό όπως η κορυφή του Γυφτόκαστρου, όπου η θέα φτάνει ως τη γειτονική Βουλγαρία ή τα Ίμερα που μπορεί να απολαύσει κάποιος τους εντυπωσιακούς μαιανδρισμούς του ποταμού Νέστου. Στα τέσσερα χιλιόμετρα από τον Ερύμανθο, υπάρχει και ο μεγαλύτερος καταρράκτης των Βαλκανίων -ύψους 35 μέτρων- αλλά και το Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης οπου οι αδιατάρακτες συστάδες Οξιάς είναι καθηλωτικό θέαμα».
Πλησιάζουμε προς το δάσος – οι πράσινοι λόφοι κυλούν σαν κύματα στον ορίζοντα, καθώς ο Θανάσης μου διηγείται πως είναι η ζωή στο βουνό. Τον ρωτώ αν τον ενοχλεί η μοναξιά, δεδομένου ότι μπορεί να περάσουν μέρες ολόκληρες χωρίς να συναντήσει κάποιον άνθρωπο. «Δεν με ενοχλεί καθόλου, τριγυρίζω στο βουνό, κάνω τους περιπάτους μου στα μονοπάτια, παίζω με τα σκυλιά, όλα εδώ είναι ήρεμα. Η φύση δεν παραβαίνει ποτέ τους νόμους της. Με τον καιρό γίνεσαι και εσύ κομμάτι αυτής της αρμονίας».
Παρατηρώ τους βραχώδεις σχηματισμούς του ορεινού όγκου της Ροδόπης, οι οποίοι αποτελούν καταφύγιο για σπάνια είδη αρπακτικών, μερικά από τα οποία απειλούνται παγκοσμίως με εξαφάνιση, όπως ο μαυρόγυπας και ο θαλασσαετός. Ρωτώ τον Θανάση τι άλλα είδη ζώων υπάρχουν στην περιοχή. «Τα κυριότερα είναι η καφέ αρκούδα, το αγριόγιδο, ο λύκος, το κόκκινο ελάφι, ο αγριόκουρκος, ο χρυσαετός κ.α. Επειδή η οροσειρά της Ροδόπης δεν σκεπάστηκε ποτέ από πάγους -την εποχή των Παγετώνων- αποτέλεσε καταφύγιο για πολλά είδη ζώων».
«Και ο ορεινός αγώνας δρόμου, πως διεξάγεται στην περιοχή με τόσα άγρια ζώα;», παρεμβαίνω. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανέβηκα ως τον Ερύμανθο. Στα μονοπάτια του δάσους Χαϊντού πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια ο πιο δύσκολος και επίπονος ορεινός αγώνας δρόμου της χώρας: το Rodopi Advendurun 100 miles. Ένας σκληρός υπερμαραθώνιος 163 χιλιομέτρων κατά μήκος των εγκαταλειμμένων μονοπατιών του βουνού.
«Το πιο άγριο ζώο είναι ο άνθρωπος, τα άλλα μην τα φοβάσαι...», μου λέει χαμογελώντας ο Θανάσης. « Οι δρομείς τρέχουν με ένα κουδουνάκι το βράδυ για να τους ακούνε τα άγρια ζώα και να απομακρύνονται. Η αρκούδα για παράδειγμα εφόσον μυριστεί τον άνθρωπο θα φύγει - ποτέ δεν κάνει τη φωλιά της δίπλα σε μονοπάτια, που αφήνουν τη μυρωδιά τους άνθρωποι. Συνήθως ψάχνει για καλά κρυμμένα σημεία, όπου η ίδια και τα παιδιά της δεν θα κινδυνεύουν». Τον ρωτώ τι γίνεται με τα υπόλοιπα ζώα της περιοχής. «Αυτά που πιθανώς να συναντήσει ένας δρομέας κατά τη διαδρομή είναι το ζαρκάδι, το αγριογούρουνο και ο λύκος. Κανένα από τα τρία δεν αποτελεί κίνδυνο –για να επιτεθούν, περισσότερο τα δύο τελευταία, πρέπει να αισθανθούν ότι κινδυνεύουν. Να απειλούνται με όπλα ή να είναι πληγωμένα. Τέλος, υπάρχουν οχιές στο βουνό, οι οποίες τα βράδια κρύβονται μέσα σε τρύπες - δεν υπάρχει κίνδυνος. Την ημέρα τώρα αν τη συναντήσεις σε κάποιο ξέφωτο ή σε ένα πετρώδες μέρος απλώς περνάς από το πλάι ή πηδάς με προσοχή από πάνω της. Οι οχιές μένουν συνήθως ακίνητες και περιμένουν να κυνηγήσουν μικρά ζώα όπως τα ποντίκια».
«Πως ξεκίνησε η ιδέα για αυτόν τον σκληρό αγώνα;», ρωτώ τον Θανάση. «Ξεκινήσαμε πέντε άτομα παρέα. Στην Ευρώπη υπάρχουν, εκτός από τον δικό μας, ακόμα δύο αγώνες βουνού 100 μιλίων και αλλοι πέντε στην Αμερική. Είναι μια διοργάνωση η οποία δεν απευθύνεται σε όλους τους δρομείς – ίσα, ίσα για να λάβεις μέρος πρέπει να έχεις τερματίσει τα τελευταία τρία χρόνια τουλάχιστον σε έναν αγώνα βουνού 50 μιλίων. Επειδή βέβαια δεν υπάρχουν αγώνες στην Ελλάδα, αναγκαστήκαμε, σε συνεργασία με τον Λάζαρο Ρήγο -ο οποίος είναι ο γκουρού των ορεινών αγώνων- να διοργανώσουμε τα τελευταία χρόνια, το Rodopi Challenge 50 miles, έναν αγώνα πρόκρισης για το μεγάλο 100άρι του Οκτωβρίου». «Πως είναι να τρέχεις 24 ή 30 ώρες σερί;», ρωτώ τον Θανάση. «Είναι μια υπερβατική εμπειρία –βέβαια δεν τρέχεις ασταμάτητα 163 χιλόμετρα. Υπάρχουν σταθμοί για φαγητό, νερό, κάποιοι αθλητές επιλέγουν ακόμα και να κοιμηθούν για μια ώρα ή και δυο ώρες κατά τη διαδρομή. Εξαρτάται από το επίπεδο και φυσικά τη θέληση του καθενός». «Και από συμμετοχές;», επανέρχομαι. «Τώρα στις 25 Απριλίου θα διεξαχθεί το φετινό Rodopi Challenge 50 miles και έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή περισσότερα από 260 άτομα».
Βγάζει ένα χάρτη για να μου δείξει τη διαδρομή – με τα δάκτυλα «χαρτογραφεί» παλιά μονοπάτια που συνέδεαν αρχαίους οικισμούς, γεφύρια και πυκνά δάση οξιάς. «Κι εδώ είναι η γραμμή του τερματισμού...», μου λέει στο τέλος. Αν και γνωρίζει καλά πως για τους δρομείς που παίρνουν μέρος σε αγώνες όπως το Rodopi Challenge 50 miles και το Rodopi Advendurun 100 miles δεν υπάρχει γραμμή του τερματισμού...
ΠΗΓΗ: VICE
