Ο Κύριος βαδίζει προς το μαρτύριο και οι Μαθητές Του ονειρεύονται μεγαλεία. Τους προλέγει το σταυρικό Του Θάνατο και εκείνοι, χωρίς να πολ...
Ο Κύριος βαδίζει προς το μαρτύριο και οι Μαθητές Του ονειρεύονται μεγαλεία. Τους προλέγει το σταυρικό Του Θάνατο και εκείνοι, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν την τραγικότητα της προφητείας, διαποτισμένοι από το κοσμικό πνεύμα της φιλοδοξίας, ποθούν τιμητικές διακρίσεις.
Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης σπεύδουν να προλάβουν τους άλλους στην εξασφάλιση των πρωτείων. Διδάσκαλε, του λένε, τώρα που θα καθίσεις σε θρόνο βασιλικό, δώσε μας τις δύο πρώτες θέσεις στο βασίλειό Σου. Κάνε μας τη χάρη να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά Σου. Ο Κύριος τους κοιτάζει περίλυπα: «Ουκ οίδατε τι αιτείσθε», τους απαντά με πόνο. Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Εγώ σας μιλώ για θυσίες και σεις ποθείτε πρωτοκαθεδρίες.
Πόσες και πόσες φορές ο Χριστός αναγκάζεται να επαναλάβει τον ίδιο λόγο σε πολλούς μαθητές Του και σήμερα. Πόσο μικροπρεπείς είναι συχνά οι πόθοι και τα αιτήματά μας! Λαχταράμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεία, δύναμη, χρήμα, δόξα, επιβολή στον κόσμο αυτό. Και το τραγικό είναι ότι τα ζητάμε από Εκείνον που περιφρόνησε αυτά και αποκάλυψε τη μηδαμινότητά τους.
Στην εποχή μας, που η κοσμική νοοτροπία βρίσκεται σε έξαρση, οι άνθρωποι προσπαθούν να δίνουν όσο το δυνατό λιγότερα και να παίρνουν όσο το δυνατό περισσότερα: στη δουλειά τους, εκμεταλλευόμενοι τον κόπο των άλλων στο σπιτικό τους, με την επιθυμία να εξουσιάζουν σύζυγο, παιδιά, συγγενείς. Σ αυτή την τάση χρειάζεται ριζική αναθεώρηση. Το ορθό αίτημα δεν είναι «τι εξυπηρέτηση μπορώ να περιμένω από τους άλλους», αλλά «τι βοήθεια μπορώ να προσφέρω».
Το μεγαλείο που ζητάμε αναμένοντας έκτακτες ευκαιρίες, βρίσκεται στα χέρια μας, στην καθημερινή απλή πραγματικότητα όταν είμαστε έτοιμοι να διακονούμε τους άλλους, χωρίς καμιά απαίτηση ανταποδόσεως, αναγνωρίσεως. Ας αναλογισθούμε πόσο συντελούν στην ανύψωση της ζωής μας οι σεμνοί εκείνοι άνθρωποι που χωρίς πολλά λόγια και διαφημίσεις εξυπηρετούν και θυσιάζονται για τους αλλους. Να Θυμηθούμε τους αγίους της Εκκλησίας μας, που με την ταπεινόφρονη αγάπη τους ζωογονούν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και τότε θα νοιώσουμε πιο βαθειά τι υπέροχος είναι ο δρόμος, που χαράζουν τα λόγια αυτά του Κυρίου: «Ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν εσται υμών διάκονος».
Πρόκειται για ένα μεγαλείο εσωτερικό. Διότι είναι κάτι που μας κάνει, να μοιάζουμε ουσιαστικά με το Χριστό τον μεγάλο «διάκονο» των ανθρώπων. Εκείνον που δεν ήλθε να υπηρετηθεί, άλλα να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο αντί πολλών.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
