Η εξέγερση του Πολυτεχνείου φωτίζει το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΣΤΟ ΣΥ...
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου φωτίζει το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 6 μμ, ΣΤΑ ΠΡΟΚΑΤ
Νοέμβρης 1973: Η νεολαία, ο λαός συγκρούστηκαν με την τυραννία, εξεγέρθηκαν ενάντια στο φασισμό, τη δικτατορία και τους αμερικανονατοϊκούς προστάτες της. Βασανίστηκαν, μάτωσαν, θυσιάστηκαν, παλεύοντας για το γκρέμισμα της χούντας και το διώξιμο των αφεντικών της από τον τόπο μας.
Αποφάσισαν να αναμετρηθούν με το καθεστώς της ανελευθερίας και της υποτέλειας, κόντρα στις μεθοδεύσεις του τότε πολιτικού προσωπικού της χώρας που παζάρευε με τους Αμερικάνους «ομαλές δημοκρατικές λύσεις» και «φιλελευθεροποιήσεις». Ήρθαν σε ρήξη με τα κηρύγματα περί «ανώριμων συνθηκών» και «ανεπίκαιρων συνθημάτων». Επέλεξαν να μη διαπραγματευτούν με τους δυνάστες τους, αλλά να τους ανατρέψουν. Αγωνίστηκαν για να ανοίξουν το δικό τους δρόμο, γράφοντας λαμπρές στιγμές στην ιστορία του λαού μας με τον αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και το μόνο μέσο που την «γράφει», την ταξική πάλη.
Σήμερα, 41 χρόνια μετά, έχουμε γυρίσει έναν αιώνα πίσω. Κάθε μέρα που περνά προστίθενται και νέα απελπισία και άλλη δυστυχία, νέα αδιέξοδα για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Κάθε μέρα που περνά, μετράμε και νέα θύματα των μνημονίων και της συνέχειάς τους, όπως και να τη μετονομάσουν. Κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ, με αμέτρητα νέα μέτρα, με διατάγματα, εκβιασμούς και τρομοκρατία βγάζουν στο «σφυρί» το λαό και τον πλούτο της χώρας μας. Μια χούφτα αρπακτικών, ντόπιων και ξένων, ρημάζει τις στοιχειώδεις λειτουργίες της κοινωνίας που δεν έχει δουλειά, νοσοκομεία και φάρμακα, σχολεία και καθηγητές, που πλημμυρίζει -όταν βρέχει- στις φτωχογειτονιές, που τα παιδιά της πετιούνται έξω από τα σχολεία, διαγράφονται από τα πανεπιστήμια, μεταναστεύουν.
Αυτό που βιώνει ο λαός μας δεν είναι μια «ανθρωπιστική κρίση», αλλά ένα σύστημα αρπαγής και ταξικής λεηλασίας. Ένα σύστημα βαρβαρότητας που, χωρίς σταματημό, σπρώχνει νέους και συνταξιούχους, εργαζόμενους και άνεργους στον κοινωνικό Καιάδα. Και για να το επιβάλει, απαγορεύει τον αγώνα, περιστέλλει δικαιώματα και ελευθερίες, κηρύσσει παράνομη την αντίσταση και τη διεκδίκηση, εχθρό το λαό, επιταχύνοντας τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Ταυτόχρονα, έχει ενθαρρύνει να σηκώσουν κεφάλι οι φασιστικές δυνάμεις -όπως η Χρυσή Αυγή- που υμνούν το φασισμό της 21ης Απρίλη του 1967 και επιδίδονται από καιρό σε εγκληματικές ενέργειες και τρομοκρατούν το λαό, το δημοκρατικό και αριστερό κόσμο.
Δεν είναι, όμως, μόνο που έχει γίνει ο βίος αβίωτος για τις εργατολαϊκές μάζες. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, οι διαρκείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολεμικές επιδρομές, τα σύννεφα του πολέμου που έχουν απλωθεί από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή, αναδεικνύουν τους κινδύνους για την ίδια τη ζωή του λαού μας. Οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, ληστές του πλούτου μας, φονιάδες του λαών, τα αφεντικά του τόπου, εμπλέκουν τη χώρα μας στους σχεδιασμούς τους. Οι νέες τυχοδιωκτικές κινήσεις της Τουρκίας στην Κύπρο στην προσπάθειά της να απαντήσει στα δικά της στριμώγματα στην περιοχή, η απάντηση σε αυτές τις τουρκικές κινήσεις από την ελληνική κυβέρνηση με τη συγκρότηση άξονα συνεργασίας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο (με δύο κυβερνήσεις που αποτελούν στηρίγματα των ΗΠΑ) με δεδομένα και τα διχοτομικά σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την Κύπρο, δεν έχουν σαν αποτέλεσμα παρά να καθιστούν την Ελλάδα εξάρτημα των επιδιώξεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιδραστικών σχεδίων στην περιοχή, που βάζουν σε νέες περιπέτειες το λαό της Ελλάδας και της Κύπρου.
Σήμερα, 41 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, προκύπτει η απαίτηση της αναμέτρησης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Για σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές και φορείς της εξαθλίωσης, χωρίς αυταπάτες για περιθώρια κατευνασμού, συμβιβασμού ή συνδιαχείρισης. Χωρίς αυταπάτες σαν αυτές που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ που, έχοντας πετάξει τα αιτήματα του Πολυτεχνείου του 1973, κοροϊδεύει ότι θα φέρει «αριστερή αλλαγή» με την Ελλάδα να παραμένει μέσα στο ΝΑΤΟ, μέσα στην ΕΕ και προσδεδεμένη στην ΟΝΕ.
Πρέπει να είναι καθαρό ότι η λύση για καλύτερους όρους εργασίας, σπουδών και διαβίωσής μας, για την ανατροπή των μνημονίων, δεν βρίσκονται στις κάλπες και στα κοινοβουλευτικά έδρανα, αλλά θα κριθούν στον αδιάλλακτο, παρατεταμένο απεργιακό αγώνα, στη ρήξη με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ήττας και της υποταγής, στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Με τα σωματεία εργαλεία πάλης στα χέρια των εργαζομένων. Σ’ αυτό το πεδίο διαμορφώνεται ο συσχετισμός δύναμης, μόνο μέσα απ’ αυτό μπορεί ν’ αλλάξει η ζωή και το μέλλον μας. Στον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, ενάντια στο φασισμό, διεκδικώντας ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Σήμερα 41 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, προκύπτει η ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά του ιμπεριαλισμού παλεύοντας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, κόντρα στην αποδοχή του πλαισίου ένταξης σε ΝΑΤΟ-ΕΕ.
ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ. Μ’ αυτά τα «παλιά» συνθήματα επιβάλλεται να ξαναδυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική πάλη κόντρα στην (αυτ)απάτη της «διαπραγμάτευσης» με τους ιμπεριαλιστές για να γίνει η χώρα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και Ο ΛΑΟΣ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ.
Εμπρός στο δρόμο του Νοέμβρη, για τις Εξεγέρσεις της δικής μας εποχής!
Δεν υπάρχουν σχόλια