Μέσω μιας ανοιχτής επιστολής προς τον ιδιοκτήτη της ΣΕΚΑΠ κ. Ιβάν Σαββίδη ένας εκ των απολυμένων εργαζομένων της καπνοβιομηχανίας διαμαρτύ...
Μέσω μιας ανοιχτής επιστολής προς τον ιδιοκτήτη της ΣΕΚΑΠ κ. Ιβάν Σαββίδη ένας εκ των απολυμένων εργαζομένων της καπνοβιομηχανίας διαμαρτύρεται εντόνως τόσο για την κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο όσο και για το γεγονός της απόλυσής του.
Την επιστολή κοινοποίησαν τα δύο Σωματεία Εργαζομένων της ΣΕΚΑΠ, ενώ αυτή υπογράφεται από τον κ. Αλέξανδρο Καραολάνη.
«Η οικογένειά μου και εγώ, διαμαρτυρόμαστε κατά της απόλυσής μου. Είμαστε βαθιά λυπημένοι από τότε που μάθαμε πως έχετε ήδη θέσει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα απολύσεων άξιων εργαζομένων και ότι πλέον οι πρώτοι εργαζόμενοι μεταξύ των οποίων και εγώ, βρίσκονται ήδη καθ’ οδόν προς τα σπίτια μας» σημειώνει ο ίδιος στην επιστολή εξηγώντας πως «σύμφωνα με τον Ελληνικό πολιτισμό και την παιδεία, όλοι οι εργάτες ων επιχειρήσεών σας στην Ξάνθη, θα έπρεπε να τυγχάνουν σεβασμού. Τόσο εγώ, όσο και οι άλλοι εργαζόμενοι έχουμε αποδείξει την αξία μας και μάλιστα λίγο πριν απολυθώ, δέχτηκα και τα συγχαρητήρια στελέχους σας για την ευρηματικότητα στην εργασία μου και εμμονή μου στους στόχους σας. Έχω συμβάλει στην ανάπτυξη της επιχείρησης που αγοράσατε, έχω πίστη και αγάπη σε αυτήν και κατανοώ πλήρως τα καθήκοντά μου».
Στην επιστολή η οποία έχει συνταχθεί σε ιδιαίτερα προσωπικό τόνο αναφέρεται πως «είχα δηλώσει, ότι ήμουν έτοιμος να περιορίσω τα εισοδήματά μου για να επέλθει η μείωση του εργατικού κόστους που τόσο πολύ αναζητάτε και ήμουν πάντα διαθέσιμος να αποδώσω τα μέγιστα στην εργασία μου. Θέλω να γνωρίζετε ότι όλα τα παιδιά της επιχείρησής σας αποτελούν μια αναπόσπαστη ενότητα και ένα δυναμικό σύνολο που μοναδικό στόχο είχε να σας βοηθήσει στην ανάπτυξη της επιχείρησής σας, με αξιοπρέπεια, περηφάνια και περισσή εφευρετικότητα. Μην αφήνετε τα στελέχη σας να στρέφονται εναντίον τους, να τους απολύουν και να τους αδικούν, να τους στερούν δικαιώματα, για τα οποία μάτωσαν ολόκληρες προηγούμενες γενιές, να τους διαιρούν και να μην τους λαμβάνουν υπόψη.
Η γυναίκα μου και εγώ, ανησυχούμε βαθύτατα για την τύχη τόσο τη δική μας όσο και των φίλων που τόσα πολλά χρόνια εργαζόμαστε και ζήσαμε μαζί ως αδέλφια.
Είναι πολύ άσχημο ξαφνικά να ξεχνιέται η προσφορά μας και το πιο σημαντικό η άδολη αφοσίωσή μας.
Να γνωρίζετε ότι δικαιούμουν μία καλύτερη αντιμετώπιση πριν ακολουθήσω το δύσκολο και μοναχικό ίσως δρόμο της ανεργίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια