Σε συνθήκες εκτεταμένης ανεργίας και χτυπήματος των εργατικών δικαιωμάτων, ο βιομήχανος Μυλωνάς, προέβη χθες, στο άμεσο αιφνιδιαστικό σταμ...
Σε συνθήκες εκτεταμένης ανεργίας και χτυπήματος των εργατικών δικαιωμάτων, ο βιομήχανος Μυλωνάς, προέβη χθες, στο άμεσο αιφνιδιαστικό σταμάτημα της παραγωγής και το κλείσιμο της βιομηχανικής μονάδας της ALUMIL στην Ξάνθη, πετώντας στο δρόμο πάνω από 100 εργαζόμενους. Αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά ότι τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι εργάτες, ούτε οι αγώνες τους.
Οι επιχειρήσεις κλείνουν λόγω της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της αναρχίας στην παραγωγή, των ανταγωνισμών για την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους. Γι' αυτό το λόγο παραγωγικές μονάδες και εργοστάσια, κλάδοι απαραίτητοι για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και την ανάπτυξη της χώρας πάνω στον υπαρκτό και πλούσιο πλουτοπαραγωγικό ιστό της, όπως το μέταλλο, τα κλωστοϋφαντουργεία, τα ναυπηγεία φθίνουν και συρρικνώνονται. Ο μύθος που καλλιεργούν κυβέρνηση κι εργοδότες, ότι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, δηλαδή το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, η απελευθέρωση των απολύσεων, θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας, γκρεμίζεται και από το παράδειγμα της ALUMIL.
Με βάση τις παραπάνω πλευρές, αρκετές επιχειρήσεις σε μια σειρά κλάδους και περιοχές, που απασχολούσαν χιλιάδες εργαζόμενους, μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες, αναζητώντας μεγαλύτερα κέρδη. Όπως ο συγκεκριμένος βιομήχανος αφού έκλεισε τον προηγούμενο χρόνο το εργοστάσιο της Κομοτηνής, σήμερα το εργοστάσιο της Ξάνθης, έχει ήδη μεταφέρει την παραγωγική διαδικασία σε χώρα της Ανατολικής Ευρώπης. Να μην ξεχνάμε μεταφορά της «Καπνικής Μιχαηλίδη», της χαρτοβιομηχανίας «DIANA».
Το θύμα από τις συνέπειες της μεταφοράς των εργοστασίων αλλά και των λουκέτων σε επιχειρήσεις είναι πάντα οι εργαζόμενοι και όχι οι εργοδότες. Οι εργάτες βρίσκονται στην ανεργία και την ανέχεια, την ίδια στιγμή που οι μεγαλοεργοδότες συνεχίζουν να επιβιώνουν με άνεση, κρινόμενοι σε κάθε περίοδο ως σταθεροί επενδυτές και ο βασικός κρίκος της ανάπτυξης. Ανάπτυξη που είναι βαμμένη με το αίμα και την εξαθλίωση των εργατών.
Όσο οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές ενιαία χτυπούν τα δικαιώματά μας, τόσο και εμείς, ενιαία, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, πρέπει να τους δώσουμε την απάντηση που τους αρμόζει. Οι εργάτες όχι μόνο δεν κλείνουν τα εργοστάσια, αλλά, αν θέλουν πραγματικά να έχουν ανοιχτά εργοστάσια, να έχουν δουλειά με δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μόνο ένα δρόμο έχουν: Να αγωνιστούν για μια άλλη εξουσία - τη δική τους εξουσία - όπου οι ίδιοι θα κάνουν κουμάντο στον πλούτο που παράγουν.
ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΞΑΝΘΗΣ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια