Είναι ένας μαγευτικός τόπος, ένα φυσικό περιβάλλον απαράμιλλο, με πλούσια ιστορία, χρώματα και γεύσεις. Ένας τόπος που θα μπορούσε να...
Είναι ένας μαγευτικός τόπος, ένα φυσικό περιβάλλον απαράμιλλο, με πλούσια ιστορία, χρώματα και γεύσεις.
Ένας τόπος που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην τοπική και εθνική οικονομία. Κι όμως, όπως τόσα άλλα, έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του.
Σε απόσταση 25-30 χιλιομέτρων από την Κομοτηνή, μέσα σε ένα πλούσιο δάσος από οξιές και κωνοφόρα δέντρα, σε υδάτινα ρεύματα που δημιουργούν νεροφαγιές, σε καταρράκτες μέχρι και 50 μέτρων, σε λιβάδια και παρθένα δάση που δεν τα πλησίασε ανθρώπου χέρι ούτε τα είδε ανθρώπου μάτι, βρίσκονται οικισμοί που θα μπορούσαν να στηριχθούν οικονομικά με σκοπό να αναπτυχθεί ένας ιδιόμορφος τουρισμός με χαρακτηριστικά πολλαπλού ανθρώπινου ενδιαφέροντος.
Το κράτος όμως, αντί να στηρίξει την ορεινή Ροδόπη και να κεντρίσει το ενδιαφέρον για την περιοχή των ανθρώπων που συγκινούνται από τον περιπατητικό και εξερευνητικό τουρισμό, άφησε την περιοχή ανεκμετάλλευτη και ανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους και να φύγουν ή στα μεγάλα αστικά κέντρα ή στην Τουρκία.
Μεταξύ των πολλών οικισμών διακρίνονται οι Μύτικας, Μεγάλη Αδα και Πάτερμα. Τρία χωριά που θα μπορούσαν να διακριθούν για τα ερείπια βυζαντινών ναών που υπάρχουν, σε κακά χάλια, διάσπαρτα, για τα οθωμανικά κτίσματα, για τους παραδοσιακούς οικισμούς, για το φυσικό τους τοπίο και για τη φιλόξενη διάθεση των ανθρώπων.
Ο Μύτικας, πάνω στην οριογραμμή που συνορεύει με τη Βουλγαρία, με τα πέτρινα σπίτια και τις μοναδικές τρεις οικογένειες που έχουν παραμείνει, από τις περίπου 70, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ορεινό τόπο χειμερινών διακοπών, μια και τα δάση που τον περιβάλλουν δημιουργούν ένα περιβάλλον που θα ήθελε ο κάθε άνθρωπος να ζει. Το ίδιο και ο οικισμός Μεγάλη Αδα, στον οποίο για να μεταβεί κάποιος χρειάζεται σίγουρα τζιπ, μια και δεν υπάρχει δρόμος. Εγκαταλελειμμένο από τους κατοίκους του, μια και ζούνε μόνο δύο οικογένειες από τις 65 που ζούσαν κάποτε, βρίσκεται «στο ανθρώπινο πουθενά», αλλά στο «παρόν» του δασικού πλούτου. Τέλος είναι τα Πάτερμα, που βρίσκονται βόρεια του οικισμού Γρατινή, το μεγαλύτερο ίσως σε ανθρώπινο δυναμικό μια και διαθέτει και δημοτικό σχολείο με 13 μαθητές.
Ο οικισμός αυτός έχει το προνόμιο να έχει οθωμανικά και βυζαντινά υπολείμματα, όπως μια τοξωτή γέφυρα σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου όπου ανακαλύφθηκε βυζαντινός ναός του 11ου-12ου αιώνα, ένα έργο βυζαντινής τεχνοτροπίας, χτισμένος με ποταμίσιες πέτρες, από τον παρακείμενο ποταμό. Το δάπεδό του αποτελείται από μαρμάρινες ή πέτρινες πλάκες, ενώ στον νάρθηκα βρέθηκαν τάφοι. Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αγιογραφία του ναού κατατάσσεται στο «μοναστικό» ρεύμα της βυζαντινής ζωγραφικής, όπως σημειώνει σε βιβλίο του ο Γιάννης Σιγουρός, μια τεχνική η οποία αναπτύχθηκε στην μοναστική πολιτεία της ορεινής Ροδόπης.
Το κράτος όμως ακολουθεί τη δική του πολιτική η οποία στηρίζεται στην «εθνική», και απαλλοτριώνει βοσκοτόπια της περιοχής που ανήκουν σε μέλη της μειονότητας καταστρέφοντας τους ανθρώπους και οδηγώντας τους σε φυγή. Μειώνει τον πληθυσμό των κατοίκων και ερημώνει τις περιοχές, περιορίζει την κτηνοτροφία και τα έσοδα των ανθρώπων και δεν στηρίζει την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.
Μαζί όμως με τους ανθρώπους, καταστρέφει και τα πολιτιστικά ευρήματα. Δεν ολοκληρώνει την ανασκαφή, δεν τα προφυλάσσει και δεν τα προβάλλει. Με αποτέλεσμα από τη μια να επέρχεται η καταστροφή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και από την άλλη να καταστρέφονται άνθρωποι στο βωμό της εθνικιστικής νοοτροπίας των πρόσφατων παρελθοντικών χρόνων, η οποία όμως συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Αντί λοιπόν να στηριχθούν οι εναπομείναντες κάτοικοι των περιοχών να δημιουργήσουν καταλύματα αναπτύσσοντας μια ιδιαίτερη μορφή τουρισμού, με την υπέροχη τοπική γευσιγνωσία την οποία διαθέτουν, αντί να προβληθούν οι ιστορικοί τόποι και να φανεί το πλούσιο φυσικό περιβάλλον της Ροδόπης, το κράτος συνεχίζει και ακολουθεί μια παρωχημένη πολιτική που θέλει τους κατοίκους του ορεινού όγκου στο περιθώριο.
Του ΣΥΜΕΩΝ ΣΟΛΤΑΡΙΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια