Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθισε το πρωί της Παρασκευής ένας νεαρός φοιτητής του πολιτιστικού Συλλόγου των Φοιτητών του ΔΠΘ στην Ξάνθη...
Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθισε το πρωί της Παρασκευής ένας νεαρός φοιτητής του πολιτιστικού Συλλόγου των Φοιτητών του ΔΠΘ στην Ξάνθη «Γέφυρα» για την παράνομη λειτουργία του Underground. Πρόκειται για τη γνωστή υπόθεση του ραδιοφωνικού σταθμού των φοιτητών που εκπέμπει χωρίς άδεια λειτουργίας, κάτι που διαπιστώθηκε μετά από έλεγχο της ΕΕΤΤ. Ο εξοπλισμός κατασχέθηκε, ενώ ένας φοιτητής συνελήφθη με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Η έδρα έκρινε αθώο τον φοιτητή, ενώ επισημάνθηκε πως έχει σχηματισθεί δικογραφία σε βάρος του προέδρου του Συλλόγου για την παράνομη λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού…
Καμία όμως δικογραφία δεν σχηματίσθηκε για τους υπόλοιπους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ξάνθης, και μάλιστα εμπορικούς, που την ημέρα του ελέγχου της ΕΕΤΤ στην περιοχή όλως παραδόξως σίγησαν. Χάθηκαν ξαφνικά από τους ραδιοφωνικούς δέκτες! Λίγες ημέρες μετά και όταν η μπόρα πέρασε φυσικά και επανήλθαν. Τι είχαν να κρύψουν άραγε; Αν είχαν φυσικά τίποτα… το σίγουρο είναι πως και σε αυτή την περίπτωση ισχύει το περί μικρού και μεγάλου ψαριού και το τι θα φάμε σήμερα!
Ευχές λέει δεχόταν στο γραφείο του ο Περιφερειάρχης ΑΜΘ κ. Άρης Γιαννακίδης! Φυσικά και κάποιοι εμπαίζουν τη νοημοσύνη μας. Δεν εξηγείται αλλιώς ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η διοίκηση από πλευράς του κ. Γιαννακίδη, καθώς υπάρχει επιλεκτική προβολή των δράσεων της, με τα ασήμαντα έως και ανύπαρκτα κατορθώματα να κατακλύζουν με τη μορφή ανακοινώσεων και δελτίων τύπου τα τοπικά ΜΜΕ (φυσικά προβάλλονται από ορισμένα εξ αυτών σαν την ανακάλυψη της πυρίτιδας) ενώ για τα φλέγοντα και σοβαρά ζητήματα της περιοχής διατηρείται σιγή ιχθύος!
Πως είναι δυνατόν για τρίτη συνεχή χρονιά η Περιφέρεια να καταγράφει αρνητικό ρεκόρ στους παθόντες του ιού του Δυτικού Νείλου, κάτι που είναι φυσικό επακόλουθο της έλλειψης αποτελεσματικών ψεκασμών στην περιοχή, με το σύνολο της κοινωνίας να διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να βρεθεί ξαφνικά στην νοσοκομειακή κλίνη και στην καλύτερη των περιπτώσεων να τη γλιτώσει με βαριές κακώσεις στην περιοχή της τσέπης και του πορτοφολιού και η διοίκηση της Π-ΑΜΘ να μην έχει βρει καν την ένδεια να προχωρήσει σε μια εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών για τα μέτρα ατομικής προστασίας αλλά και τα συμπτώματα του ιού; Πως είναι δυνατόν να πανηγυρίζει κάποιος για μια άτυπη επικοινωνιακή φιέστα διάνοιξης ενός δρόμου στη γειτονική Κομοτηνή – ισάξιου του κάθετου άξονα που κοσμεί τα ορεινά της Ξάνθης – ο οποίος παραμένει αμφίβολο το εάν θα ικανοποιήσει στο ελάχιστο τις προσδοκίες των εμπνευστών του, τη στιγμή που παραμένει βέβαιο πως θα αποτελέσει ακόμη μια πύλη αθρόας εισαγωγής λαθραίων εμπορευμάτων, ελλείψει φυσικά των απαραίτητων υποδομών και ελεγκτικών μηχανισμών.
Και επειδή μπορεί κανείς να χύνει άπλετο μελάνι περιγράφοντας με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την πασιφανή πολιτική ανικανότητα των διοικούντων στην Π-ΑΜΘ να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, αρκεί κανείς να ανατρέξει στα κιτάπια της μνήμης και της εμπειρικής του παρατήρησης για να αντιληφθεί ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω το έργο πνοής που αφήνει πίσω της η Περιφέρεια ΑΜΘ!
Την ήδη αποτεφρωμένη εικόνα του τοπικού ΠΑΣΟΚ στην Ξάνθη ήρθε να αποτελειώσει η υπόθεση της απλήρωτης γραμματέως, που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς δουλεία και βλέπει το κλειδί που επί 18 χρόνια χρησιμοποιούσε για να ανοίξει το γραφείο της να μην ταιριάζει στον αέρα αλλαγής που διακατέχει το κόμμα. Βέβαια το πλέον αποκρουστικό όλων το γεγονός πως κατά δηλώσεις των εμπλεκόμενων με την υπόθεση ζητήθηκε από την εργαζόμενη να παραιτηθεί των απαιτήσεων της. Το ΠΑΣΟΚ δηλαδή προχωράει ένα βήμα μπροστά την έννοια του εργατικού δικαίου. Πως; Κάνοντας πράξη τη ρήση «δουλεύει για την ψυχή του παππού του». Από την πλευρά της η εργαζόμενη δεν αποδέχθηκε κάτι τέτοιο και πλέον η υπόθεση ακολουθεί άλλες οδούς. Σε κάθε περίπτωση ήταν μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε πως υπάρχει και ΠΑΣΟΚ στην Ξάνθη. Βλέπετε οι μέχρι πρότινος δημοσιογραφικοί του σύντροφοι, που επαινούσαν έως και τον Μάη του 2012 το έργο και την απεραντοσύνη του κόμματος, βρήκαν αλλού συντρόφια τώρα.
Και επειδή λόγος γίνεται τελευταία περί υγιεινών, ανθυγιεινών και αρρωστημένων δημοσιογράφων, καλό θα ήταν πρώτα να ανατρέξει κανείς στον ορισμό του ίδιου του δημοσιογράφου, να αναλογιστεί εάν ο τρόπος λειτουργίας του συνάδει με έναν τέτοιο ορισμό και έπειτα να δώσει όποιον επιθετικό προσδιορισμό επιθυμεί. Γιατί αν δημοσιογραφία είναι να γράφεις για συντρόφια, να φιμώνεις τους έξω από εδώ, να προσεγγίζεις μονομερώς και μονόπλευρα τα πάντα – τρέχοντας σαν τη φιλιππινέζα να υπερασπιστείς μανιωδώς τους ομοϊδεάτες – και στο τέλος της ημέρας να φτύνεις τον καθρέφτη σου, τότε πάω πάσο. Προσοχή όμως στους παραμορφωμένους καθρέφτες
Δεν υπάρχουν σχόλια