Κοσμήματα, σταυροί, δαχτυλίδια, βραχιόλια, όλα αγοράζονται «μπιρ παρά», από απεγνωσμένους νοικοκυραίους που δεν έχουν άλλη λύση ή άλλου...
Κοσμήματα, σταυροί, δαχτυλίδια, βραχιόλια, όλα αγοράζονται «μπιρ παρά», από απεγνωσμένους νοικοκυραίους που δεν έχουν άλλη λύση ή άλλους πόρους για να αγοράσουν τα απαραίτητα για το καθημερινό πιάτο, ή να πληρώσουν άμεσες υποχρεώσεις όπως το ενοίκιο, το νερό ή το τηλέφωνο και το ρεύμα.
Τα ενεχυροδανειστήρια και τα υποκαταστήματα αγοράς χρυσού, κοσμημάτων δηλαδή που λιώνονται και μετατρέπονται σε πλάκες χρυσού, ξεφυτρώνουν ακόμη και σήμερα σαν μανιτάρια με μια απλή δήλωση στοιχείων στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα.
Η ευκολία με την οποία δημιουργούνται είναι πασιφανής καθώς και στην πιο απομακρυσμένη γειτονιά από το Αιγάλεω μέχρι το Καματερό και από την Αργυρούπολη μέχρι τα Σπάτα, κάθε οικοδομικό τετράγωνο έχει από πέντε τέτοια καταστήματα.
Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφυτρώσει περίπου 950 τέτοιες «επιχειρήσεις», ενώ μόνο το 2012 ιδρύθηκαν άλλες 274 με 245 υποκαταστήματα στην Αθήνα. Οι επαγγελματίες αργυροχρυσοχόοι και κοσμηματοπώλες, κάνουν λόγο για λιώσιμο κοσμημάτων και εξαγωγή χρυσού πάνω από 150 κιλών ημερησίως.
Η τιμή του χρυσού παραμένει υψηλή και η εξάπλωση των καταστημάτων του είδους, έχει προβληματίσει τη Γενική γραμματεία Εμπορίου, τη Γενική γραμματεία Καταναλωτή αλλά και το ΣΔΟΕ, που έγινε ο τελικός αποδέκτης καταγγελιών για σωρεία φορολογικών και άλλων παραβάσεων.
Τα κοσμήματα των νοικοκυραίων, αλλάζουν χέρια χωρίς παραστατικά, «σκοτώνονται» σε εξευτελιστικές τιμές με μαύρο χρήμα σε μετρητά, κάτι που παλιότερα έκαναν οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού σαράφηδες της Ομόνοιας με την επίδειξη του δελτίου ταυτότητας του ανθρώπου που είχε την ανάγκη να πωλήσει.
Έτσι άλλαζαν χέρια, ακόμη και κλεμμένα κοσμήματα, κάτι που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι γίνεται ακόμη και σήμερα.
Την εξαγωγή του χρυσού σε ευρωπαϊκές χώρες ή την Αμερική, το Ισραήλ ή και άλλες τρίτες χώρες κάνουν καμιά 30ριά ειδικά πρακτορεία μέσω αερομεταφορών, με νόμιμο ή νομιμοφανή, προφανώς, τρόπο.
Από αυτά τα πρακτορεία το ΣΔΟΕ, στο πλαίσιο των ελέγχων που συνεχίζει να διενεργεί, έχει ζητήσει παραστατικά, τιμολόγια, ποσότητες του υλικού που εξάγεται, χρυσός και ασήμι, εργαστήρια που έγινε η τήξη και όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να βγει κάποιο συμπέρασμα, σε ποια κατεύθυνση τελικά πάει όλο αυτό το χρήμα.
Όμως, μέχρι σήμερα, οι παραβάσεις που εντοπίστηκαν είναι κυρίως φορολογικού χαρακτήρα, μη έκδοση τιμολογίων, αδήλωτα κοσμήματα άγνωστης προέλευσης αξίας δεκάδων χιλιάδων ευρώ έτοιμα για λιώσιμο, ή εξαπάτησης του πελάτη σε ότι αφορά τις τιμές αγοράς του χρυσού και του ασημιού ή των πολύτιμων λίθων, χωρίς την ύπαρξη σχετικών πινακίδων τιμοκαταλόγου.
Πταίσματα δηλαδή, αφού η αιμορραγία των νοικοκυριών δεν σταματά. Πίσω από κάθε πώληση ενός βαπτιστικού σταυρού, μιας βέρας, ενός δαχτυλιδιού αρραβώνα, κρύβεται πάντα ένα προσωπικό δράμα, καθώς είναι ολοφάνερο ότι για να αποχωριστεί κανείς τόσο σημαντικά προσωπικά του αντικείμενα, σύμβολα ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, προσωπικά ενθύμια, δώρα αγαπημένων προσώπων, η ανάγκη πρέπει να είναι πολύ μεγάλη.
Η σπουδαιότητα της οριστικής απώλειας αυτών των αντικειμένων -που η αξία τους δεν είναι μόνο υλική αλλά και συναισθηματική- σφραγίζεται και από το γεγονός ότι κατά 99% όσοι τα αποχωρίστηκαν δήλωσαν ότι δεν είναι δυνατόν να αποκτηθούν ξανά, είτε ως έχουν είτε ως νέα που θα αντικαταστήσουν τα παλιά.
Σε μια εποχή όπου ακόμη και το καθημερινό πιάτο, γίνεται λόγω κρίσης, άγχος σε αναρίθμητα ελληνικά νοικοκυριά, η τύχη των κοσμημάτων της οικογένειας μπαίνει σε τελευταία μοίρα.
Αυτό είναι όμως που μετατρέπει σε απολύτως φτωχό, ένα νοικοκυριό, όταν δηλαδή απογδύνεται και των πολύτιμων αντικειμένων συμβόλων ή ενθυμίων από σημαντικά γεγονότα, όπως είναι η γέννηση, η βάπτιση και ο γάμος.
