Τι αποφάσισε το Συμβούλιο της Επικρατείας επί της αίτησης αναιρέσεως του Δημοσίου, σχετικά με το επίδομα των δικαστικών υπαλλήλων Οι δικ...
Τι αποφάσισε το Συμβούλιο της Επικρατείας επί της αίτησης αναιρέσεως του Δημοσίου, σχετικά με το επίδομα των δικαστικών υπαλλήλων
Οι δικαστικοί υπάλληλοι δεν δικαιούνται το επίδομα των 176 ευρώ, αποφάσισε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας και έκανε δεκτή αίτηση αναίρεσης του Δημοσίου κατά αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης που είχε κρίνει τα αντίθετα.
Ειδικότερα, 25 δικαστικοί υπάλληλοι έχουν προσφύγει στη Διοικητική Δικαιοσύνη και ζητούν να τους καταβληθεί το μηνιαίο επίδομα των 176 ευρώ (πρόσθετη παροχή του άρθρου 14 του Ν. 3016/2002) για την τριετία 2003-2005, ισχυριζόμενοι ότι κατά παράβαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας δεν τους έχει καταβληθεί, ενώ σε πολλές άλλες κατηγορίες εργαζομένων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα καταβάλλεται.
Επιπρόσθετα, επικαλέσθηκαν ότι η χορήγηση του επίμαχου επιδόματος έχει προσλάβει χαρακτήρα γενικής μισθολογικής προσαύξησης των αποδοχών των υπαλλήλων οι οποίοι αμείβονται σύμφωνα με το ενιαίο μισθολόγιο.
Αναλυτικότερα, με απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης στους δικαστικούς υπαλλήλους επιδικάστηκε στον καθένα (για μία τριετία) το ποσό των 6.336 ευρώ. Όμως, το Δημόσιο άσκησε αναίρεση κατά της πρωτόδικης απόφασης υποστηρίζοντας ότι η επέκταση του επίμαχου επιδόματος στους δικαστικούς υπαλλήλους δεν είναι υποχρεωτική αλλά δυνητική, ενώ σύμφωνα με τη νομοθεσία (άρθρο 14 Ν. 3016/2002) επιτρέπεται η χορήγηση του εν λόγω επιδόματος μόνο στους υπαλλήλους εκείνους στους οποίους καταβάλλονται πρόσθετες μισθολογικές παροχές, αλλά είναι κατώτερες των 176 ευρώ.
Οι δικαστικοί υπάλληλοι λαμβάνουν πρόσθετες παροχές που υπερβαίνουν το ποσό των 176 ευρώ και, κατά συνέπεια, υποστήριξε το Δημόσιο δεν υπάρχει παράβαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας.
Στη συνέχεια, το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης απέρριψε την αναίρεση του Δημοσίου, κρίνοντας ότι το επίδομα αυτό χορηγείται αδιακρίτως σε πολλές κατηγορίες εργαζομένων και η κατ' εξαίρεση μη χορήγησή του σε μερικές μόνο κατηγορίες υπαλλήλων συνιστά άνιση μεταχείριση. Έτσι επιδίκασε σε καθέναν δικαστικό υπάλληλο το ποσό των 4.294 ευρώ.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ' αριθμ. 95/2013 απόφασή της έκρινε ότι οι θέσεις της εφετειακής απόφασης δεν είναι νόμιμες. Και αυτό γιατί αφενός δεν συντρέχει η αναγκαία κατά νόμο προϋπόθεση για τη χορήγηση του επιδόματος των 176 ευρώ στους δικαστικούς υπαλλήλους, καθώς αυτοί ελάμβαναν πρόσθετες μισθολογικές παροχές, που υπερβαίνουν το επίμαχο ποσό (176 ευρώ) και αφετέρου δεν απορρέει από τη συνταγματική αρχή της ισότητας η υποχρέωση της Πολιτείας να εκτείνει τη χορήγηση του επιδόματος αυτού στους δικαστικούς υπαλλήλους.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, συνεχίζει η απόφαση του ΣτΕ, το επίδομα αυτό παρέχεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μη εξομοιούμενο με μισθό, ανεξαρτήτως αν η παροχή αυτή χορηγείται παρανόμως σε άλλες κατηγορίες υπαλλήλων.
Δεν μπορεί να θεμελιωθεί στη συνταγματική αρχή της ισότητας αφενός δικαίωμα των εργαζομένων και αφετέρου υποχρέωση της Πολιτείας για επέκταση μη νόμιμης δράσης.
Τέλος, οι σύμβουλοι Επικρατείας επισημαίνουν επιπρόσθετα ότι ο Άρειος Πάγος για το ίδιο επίμαχο ζήτημα έχει κυμαινόμενη νομολογία (αντίθετες αποφάσεις) και κατά συνέπεια δεν συντρέχει λόγος να παραπεμφθεί το ζήτημα για νέα κρίση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
Οι δικαστικοί υπάλληλοι δεν δικαιούνται το επίδομα των 176 ευρώ, αποφάσισε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας και έκανε δεκτή αίτηση αναίρεσης του Δημοσίου κατά αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης που είχε κρίνει τα αντίθετα.
Ειδικότερα, 25 δικαστικοί υπάλληλοι έχουν προσφύγει στη Διοικητική Δικαιοσύνη και ζητούν να τους καταβληθεί το μηνιαίο επίδομα των 176 ευρώ (πρόσθετη παροχή του άρθρου 14 του Ν. 3016/2002) για την τριετία 2003-2005, ισχυριζόμενοι ότι κατά παράβαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας δεν τους έχει καταβληθεί, ενώ σε πολλές άλλες κατηγορίες εργαζομένων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα καταβάλλεται.
Επιπρόσθετα, επικαλέσθηκαν ότι η χορήγηση του επίμαχου επιδόματος έχει προσλάβει χαρακτήρα γενικής μισθολογικής προσαύξησης των αποδοχών των υπαλλήλων οι οποίοι αμείβονται σύμφωνα με το ενιαίο μισθολόγιο.
Αναλυτικότερα, με απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης στους δικαστικούς υπαλλήλους επιδικάστηκε στον καθένα (για μία τριετία) το ποσό των 6.336 ευρώ. Όμως, το Δημόσιο άσκησε αναίρεση κατά της πρωτόδικης απόφασης υποστηρίζοντας ότι η επέκταση του επίμαχου επιδόματος στους δικαστικούς υπαλλήλους δεν είναι υποχρεωτική αλλά δυνητική, ενώ σύμφωνα με τη νομοθεσία (άρθρο 14 Ν. 3016/2002) επιτρέπεται η χορήγηση του εν λόγω επιδόματος μόνο στους υπαλλήλους εκείνους στους οποίους καταβάλλονται πρόσθετες μισθολογικές παροχές, αλλά είναι κατώτερες των 176 ευρώ.
Οι δικαστικοί υπάλληλοι λαμβάνουν πρόσθετες παροχές που υπερβαίνουν το ποσό των 176 ευρώ και, κατά συνέπεια, υποστήριξε το Δημόσιο δεν υπάρχει παράβαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας.
Στη συνέχεια, το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης απέρριψε την αναίρεση του Δημοσίου, κρίνοντας ότι το επίδομα αυτό χορηγείται αδιακρίτως σε πολλές κατηγορίες εργαζομένων και η κατ' εξαίρεση μη χορήγησή του σε μερικές μόνο κατηγορίες υπαλλήλων συνιστά άνιση μεταχείριση. Έτσι επιδίκασε σε καθέναν δικαστικό υπάλληλο το ποσό των 4.294 ευρώ.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ' αριθμ. 95/2013 απόφασή της έκρινε ότι οι θέσεις της εφετειακής απόφασης δεν είναι νόμιμες. Και αυτό γιατί αφενός δεν συντρέχει η αναγκαία κατά νόμο προϋπόθεση για τη χορήγηση του επιδόματος των 176 ευρώ στους δικαστικούς υπαλλήλους, καθώς αυτοί ελάμβαναν πρόσθετες μισθολογικές παροχές, που υπερβαίνουν το επίμαχο ποσό (176 ευρώ) και αφετέρου δεν απορρέει από τη συνταγματική αρχή της ισότητας η υποχρέωση της Πολιτείας να εκτείνει τη χορήγηση του επιδόματος αυτού στους δικαστικούς υπαλλήλους.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, συνεχίζει η απόφαση του ΣτΕ, το επίδομα αυτό παρέχεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μη εξομοιούμενο με μισθό, ανεξαρτήτως αν η παροχή αυτή χορηγείται παρανόμως σε άλλες κατηγορίες υπαλλήλων.
Δεν μπορεί να θεμελιωθεί στη συνταγματική αρχή της ισότητας αφενός δικαίωμα των εργαζομένων και αφετέρου υποχρέωση της Πολιτείας για επέκταση μη νόμιμης δράσης.
Τέλος, οι σύμβουλοι Επικρατείας επισημαίνουν επιπρόσθετα ότι ο Άρειος Πάγος για το ίδιο επίμαχο ζήτημα έχει κυμαινόμενη νομολογία (αντίθετες αποφάσεις) και κατά συνέπεια δεν συντρέχει λόγος να παραπεμφθεί το ζήτημα για νέα κρίση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
