Τριάντα εννέα χρόνια μετά. Νοέμβρης 2012. Ο σκληρός χειμώνας είναι μπροστά και τα παιδιά, που, τότε είχαν τα μάτια κάρβουνο και τα μ...
Τριάντα εννέα χρόνια μετά. Νοέμβρης 2012. Ο σκληρός χειμώνας είναι μπροστά και τα παιδιά, που, τότε είχαν τα μάτια κάρβουνο και τα μαλλιά κατράμι, τώρα είναι μεσήλικες. Η γενιά του Πολυτεχνείου, καμπουριασμένη από τον χρόνο και τις ήττες της, εορτάζει την επέτειο της δικής της εξέγερσης σε περίοδο που τα σύμβολα έχουν ήδη πεθάνει και οι μνήμες ψυχορραγούν.
Τα μνημόσυνα είναι περιττά, αν δεν υφίσταται προοπτική. Κάθε γενιά έχει τις ήττες και τις νίκες της αλλά και τα σύμβολά της. Η προηγούμενη είχε το 114 για την Παιδεία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η γενιά του Πολυτεχνείου έχει την εξέγερσή της κατά του φασισμού της Χούντας. Η προηγούμενη είχε την ΕΔΑ της και τους Λαμπράκηδες. Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε τις δικές της οργανώσεις. Η ιστορία είναι σκυταλοδρομία, όπου οι δρομείς ανταλλάσσουν μνήμες.
Τα μικρά παιδιά στα σχολεία αγνοούν ημερομηνίες και πρόσωπα. Έμαθαν να μη θυμούνται. Στα δικά τους σχολεία, μαυροφορεμένα μέλη της Χρυσής Αυγής παραχαράσσουν την Ιστορία. Η Ελλάδα ισοπεδώνεται από μία κρίση που κατατρώει τα σωθικά της. Η μνήμη είναι πολυτέλεια. Η εξαθλίωση είναι πραγματικότητα. Ο φόβος είναι προσκεφάλι και η βαρβαρότητα συντροφεύει τους πολίτες σαν να είναι μία νέα καθημερινή ρουτίνα.
Τα μνημόσυνα είναι περιττά, αν δεν υφίσταται προοπτική. Κάθε γενιά έχει τις ήττες και τις νίκες της αλλά και τα σύμβολά της. Η προηγούμενη είχε το 114 για την Παιδεία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η γενιά του Πολυτεχνείου έχει την εξέγερσή της κατά του φασισμού της Χούντας. Η προηγούμενη είχε την ΕΔΑ της και τους Λαμπράκηδες. Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε τις δικές της οργανώσεις. Η ιστορία είναι σκυταλοδρομία, όπου οι δρομείς ανταλλάσσουν μνήμες.
Τα μικρά παιδιά στα σχολεία αγνοούν ημερομηνίες και πρόσωπα. Έμαθαν να μη θυμούνται. Στα δικά τους σχολεία, μαυροφορεμένα μέλη της Χρυσής Αυγής παραχαράσσουν την Ιστορία. Η Ελλάδα ισοπεδώνεται από μία κρίση που κατατρώει τα σωθικά της. Η μνήμη είναι πολυτέλεια. Η εξαθλίωση είναι πραγματικότητα. Ο φόβος είναι προσκεφάλι και η βαρβαρότητα συντροφεύει τους πολίτες σαν να είναι μία νέα καθημερινή ρουτίνα.
 |
| Η πρώτη πορεία |
Τα παιδιά που σήκωσαν τις ντουντούκες της εξέγερσης τότε πέρασαν από τις μυλόπετρες της Μεταπολίτευσης και άφησαν στα γρανάζια της μεταπολιτευτικής μηχανής την ψυχή τους. Όχι όλοι, αλλά πολλοί από αυτούς. Το πολιτικό σύστημα που ανδρώθηκε μέσα από συνθήματα και εικόνες μιας γενιάς που ήθελε να αλλάξει τα πάντα, κατέληξε να είναι η απόλυτη αντανάκλαση της αναξιοπιστίας, της κατάπτωσης και της ανηθικότητας.
Τριάντα εννέα χρόνια μετά, αυτή η γενιά των γκριζομάλληδων που κάποτε ήταν παιδιά καλείται να δώσει τη μάχη της αποκατάστασης της τιμής της. Της Δημοκρατικής Τιμής της, για να εξηγούμεθα. Κάθε γενιά έχει να ολοκληρώσει μία πορεία. Κάθε γενιά σε αυτόν τον τόπο έχει ένα… χρέος.
Αυτό το χώμα είναι δικό μας. Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει κηρύσσει το τραγούδι. Η χώρα αυτή είχε και έχει έναν και μοναδικό εχθρό. Τον εαυτό μας. Αυτός ο εαυτός μας ανοίγει Κερκόπορτες. Ας το κατανοήσουμε επιτέλους και ας ανασηκώσουμε τα μανίκια. Τα μνημόσυνα περιττεύουν, όταν δεν υφίσταται προοπτική. Το στοίχημα συνεχίζεται.
ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
