Ένα ρεαλιστικό χρηστικό πλαίσιο για την ξένη γλώσσα, και ο νέος ρόλος των κέντρων ξένων γλωσσών Φανταστείτε ότι το παιδί σας σας φέρ...
Ένα ρεαλιστικό χρηστικό πλαίσιο για την ξένη γλώσσα, και ο νέος ρόλος των κέντρων ξένων γλωσσών
Φανταστείτε ότι το παιδί σας σας φέρνει ένα δώρο για τη γιορτή σας. Το παίρνετε στα χέρια σας και είναι ένα μικρό κουτί, στο μέγεθος ενός κινητού τηλεφώνου. Χαμογελάτε αμήχανα και ρωτάτε τι είναι. Εκείνο σας απαντάει «ένας σκληρός δίσκος»! Στο πρόσωπό σας ζωγραφίζεται η απορία, έτσι δεν είναι;
Τι πραγματικά μπορείτε να κάνετε με έναν σκληρό δίσκο; Πρόκειται για ένα τυπικό εργαλείο αποθήκευσης πληροφοριών, το οποίο για να λειτουργήσει χρειάζεται το χρηστικό του πλαίσιο, δηλαδή έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Διαφορετικά είναι άχρηστο. Όμως τι υπολογιστή θα χρειαζόταν ο καθένας; Όλοι τον ίδιο; Ή μήπως άλλος ένα φορητό, άλλος έναν κανονικό για το γραφείο του, ενώ κάποιος άλλος θα επέλεγε να συνδέσει το δίσκο σε μια παιχνιδομηχανή, ή την τηλεόραση και να αποθηκεύει ταινίες; Το χρηστικό πλαίσιο του καθένα είναι διαφορετικό, και για να διατηρήσει την αξία του ο σκληρός δίσκος, οφείλουμε να μεριμνήσουμε και για το κατάλληλο χρηστικό πλαίσιο για τον καθένα.
Κάπως έτσι συμβαίνει και με την ξένη γλώσσα ως τυπικό προσόν ή εργαλείο. Όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα οι γονείς επένδυαν πολλά χρήματα για να αποκτήσει το παιδί τους ένα πραγματικά καλό εργαλείο. Το μόνο πλαίσιο όμως που έθεταν ως προτεραιότητα ήταν η πιστοποίηση, ως τυπικό πλαίσιο. Είναι κατανοητό αυτό αν παραδεχτούμε πόσο ελκυστικός ήταν ο δημόσιος τομέας για εύρεση εργασίας. Παραβλεπόταν όμως (και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμη παραβλέπεται) η ανάγκη να καθοδηγήσουμε τα παιδιά στο πώς θα επιλέξουν εκείνα το χρηστικό πλαίσιο χρήσης της ξένης γλώσσας, για τον εαυτό τους, για τις δικές τους ανάγκες. Κάτι που προϋποθέτει αυτογνωσία σχετικά με τις μαθησιακές ιδιαιτερότητες του καθένα, τις φιλοδοξίες και τα σχέδιά του, τις προοπτικές και τις επιλογές του. Ποιο εκπαιδευτικό σύστημα αναλύει όλα αυτά και στη συνέχεια εκπαιδεύει τους μαθητές του να αναπτύσσονται με όχημα την ξένη γλώσσα στα πλαίσια που επιθυμούν;
Ο ΓΓ είναι ένας γνωστός μου κύριος, επαγγελματίας μηχανολόγος μηχανικός. Με το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, του τράβηξε την προσοχή μια αγγελία για ανάληψη έργου στο μετρό της Κοπεγχάγης στη Δανία. Ζητούσαν εμπειρία σε ανάλογα έργα (την είχε από την Αθήνα), το απαραίτητο πανεπιστημιακό πτυχίο και άδεια άσκησης και καλά αγγλικά. Τα είχε όλα, και στα αγγλικά το proficiency. Έκανε λοιπόν αίτηση, έγινε δεκτός και μετακόμισε το καλοκαίρι του 2011. Αν και 40 ετών, όμως, δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, παρά μόνο 2 φορές για 2 ημέρες και για αναψυχή.
Η ποιότητα της ζωής του εκεί αντιμετώπισε μεγάλες προκλήσεις, μόνο για λόγους γλώσσας και κουλτούρας. Δεν ήταν μόνο το ότι ως κάτοχος του proficiency κατείχε μεν λεξιλόγιο όπως «εγγαστρίμυθος» (ventriloquist), αλλά δεν ήξερε π.χ. τη λέξη «συναλλαγή» (transaction). Βλέπετε το proficiency είναι ένα ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκό πτυχίο και δεν είναι πάντα προσανατολισμένο σε πλαίσια καθημερινά και ρεαλιστικά. Ήταν επίσης ότι από άποψη κουλτούρας και επαγγελματικών ηθών ένιωσε ότι βρέθηκε σε άλλο πλανήτη. Γνώριζε μεν την τεχνική ορολογία του επαγγέλματός του, αλλά έμενε με το στόμα ανοιχτό όταν του μιλούσαν για το πώς ο εργαζόμενος αποτελεί μεταβλητό κέντρο κόστους της επιχείρησης, πώς ο εργοδότης αποτελεί πελάτη του εργαζόμενου, πώς δεν επιτρέπεται να παίρνουμε τίποτα προσωπικά στο χώρο εργασίας γιατί όλα είναι “business as usual”. Στην Ελλάδα κανείς δεν περίμενε από τον εργαζόμενο να έχει τόση ευθύνη απέναντι στην επιχείρηση, αλλά και τη δική του επαγγελματική κατάσταση.
Ήμασταν ίσως οι πρώτοι πριν λίγα χρόνια που στο καθιερωμένο, πλέον, φεστιβάλ παιδείας φιλοξενήσαμε έγκριτους ομιλητές για να εξηγήσουν ακριβώς αυτά. Είχαμε γίνει άγγελοι του μέλλοντος που ερχόταν, όπου η ανάγκη διαρκούς μετακίνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση για εύρεση εργασίας θα διογκωνόταν γεωμετρικά. Έκτοτε κάνουμε συνέχεια αναφορές στην ανάπτυξη του κατάλληλου χρηστικού πλαισίου για την ξένη γλώσσα. Προσωπικά η ίδια, και με τη βοήθεια συμβούλων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, απεργάστηκα τρόπους για να εμπλουτιστεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα με όλα τα εργαλεία και το πλαίσιο που θα χρειαστεί ο μελλοντικός υποψήφιος στη διεθνή αγορά εργασίας. Με την ένταξη τεστ προσωπικότητας, ιδιαίτερων μαθησιακών προσεγγίσεων και διαθεματική διδασκαλία, εργαζόμαστε αδιάκοπα για τη μόρφωση και διαμόρφωση ολοκληρωμένων κοσμοπολιτών.
Γιατί η αλήθεια είναι μία. Στο χώρο της ιδιωτικής ξενόγλωσσης εκπαίδευσης διαθέτουμε μια ιδιαίτερη ελευθερία. Την ελευθερία διαμόρφωσης του εκπαιδευτικού προγράμματος με κριτήριο αποκλειστικά την προσωπικότητα του κάθε μαθητή. Κάτι αδιανόητο σε ένα κεντρικά διαμορφωμένο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο ομολογουμένως στηρίζεται στους τόσους αξιόλογους και φωτισμένους εκπαιδευτικούς του δημοσίου τομέα, οι οποίοι, χωρίς καμιά υποστήριξη, εξαντλούν το νοητικό τους υστέρημα μέσα στην τάξη, και στους οποίους οφείλουμε πολλά, αλλά προσωπικά στον καθένα.
Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά που το κάθε παιδί πλέον καλείται να καλύψει. Η γνώση της ξένης γλώσσας αποτελεί τεχνικό εφόδιο και παγκόσμια ανάγκη. Το βλέπω στα διεθνή συνέδρια που συμμετέχω, όταν μιλάω με συναδέλφους από την Ισπανία, τη Ρωσία, την Τουρκία. Υπάρχει ανάγκη όμως να μορφώσουμε τα παιδιά μας στο πλαίσιο χρήσης της ξένης γλώσσας, και τα παιδιά μας είναι τα μόνα που μπορούν να μας καθοδηγήσουν στη διαμόρφωση αυτού του πλαισίου. Εμείς χρειάζεται να ακούμε, να ψάχνουμε και να εμπιστευόμαστε εκείνους που αδιάκοπα εργάζονται στη διαμόρφωση αυτών των πλαισίων.
Σε αυτό το δύσκολο δρόμο, ίσως τα παιδιά στην Ελλάδα ειδικά να έχουν τον καλύτερο σύμμαχο. Το γονιό τους. Γιατί μέρος της δικής μας κουλτούρας είναι και κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα σε άλλες κοινωνίες του εξωτερικού. Πουθενά αλλού ο γονιός δεν βάζει την εκπαίδευση του παιδιού του τόσο ψηλά στο σύστημα προτεραιοτήτων του.
Ας συνεργαστούμε λοιπόν, όλοι μαζί, με ρεαλισμό και στόχους, στο να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, όχι μόνο να επιτύχουν, αλλά να μεγαλουργήσουν.
Μάγδα Πετμεζά-Σφάτου
info@petmeza.edu.gr
Τι πραγματικά μπορείτε να κάνετε με έναν σκληρό δίσκο; Πρόκειται για ένα τυπικό εργαλείο αποθήκευσης πληροφοριών, το οποίο για να λειτουργήσει χρειάζεται το χρηστικό του πλαίσιο, δηλαδή έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Διαφορετικά είναι άχρηστο. Όμως τι υπολογιστή θα χρειαζόταν ο καθένας; Όλοι τον ίδιο; Ή μήπως άλλος ένα φορητό, άλλος έναν κανονικό για το γραφείο του, ενώ κάποιος άλλος θα επέλεγε να συνδέσει το δίσκο σε μια παιχνιδομηχανή, ή την τηλεόραση και να αποθηκεύει ταινίες; Το χρηστικό πλαίσιο του καθένα είναι διαφορετικό, και για να διατηρήσει την αξία του ο σκληρός δίσκος, οφείλουμε να μεριμνήσουμε και για το κατάλληλο χρηστικό πλαίσιο για τον καθένα.
Κάπως έτσι συμβαίνει και με την ξένη γλώσσα ως τυπικό προσόν ή εργαλείο. Όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα οι γονείς επένδυαν πολλά χρήματα για να αποκτήσει το παιδί τους ένα πραγματικά καλό εργαλείο. Το μόνο πλαίσιο όμως που έθεταν ως προτεραιότητα ήταν η πιστοποίηση, ως τυπικό πλαίσιο. Είναι κατανοητό αυτό αν παραδεχτούμε πόσο ελκυστικός ήταν ο δημόσιος τομέας για εύρεση εργασίας. Παραβλεπόταν όμως (και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμη παραβλέπεται) η ανάγκη να καθοδηγήσουμε τα παιδιά στο πώς θα επιλέξουν εκείνα το χρηστικό πλαίσιο χρήσης της ξένης γλώσσας, για τον εαυτό τους, για τις δικές τους ανάγκες. Κάτι που προϋποθέτει αυτογνωσία σχετικά με τις μαθησιακές ιδιαιτερότητες του καθένα, τις φιλοδοξίες και τα σχέδιά του, τις προοπτικές και τις επιλογές του. Ποιο εκπαιδευτικό σύστημα αναλύει όλα αυτά και στη συνέχεια εκπαιδεύει τους μαθητές του να αναπτύσσονται με όχημα την ξένη γλώσσα στα πλαίσια που επιθυμούν;
Ο ΓΓ είναι ένας γνωστός μου κύριος, επαγγελματίας μηχανολόγος μηχανικός. Με το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, του τράβηξε την προσοχή μια αγγελία για ανάληψη έργου στο μετρό της Κοπεγχάγης στη Δανία. Ζητούσαν εμπειρία σε ανάλογα έργα (την είχε από την Αθήνα), το απαραίτητο πανεπιστημιακό πτυχίο και άδεια άσκησης και καλά αγγλικά. Τα είχε όλα, και στα αγγλικά το proficiency. Έκανε λοιπόν αίτηση, έγινε δεκτός και μετακόμισε το καλοκαίρι του 2011. Αν και 40 ετών, όμως, δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, παρά μόνο 2 φορές για 2 ημέρες και για αναψυχή.
Η ποιότητα της ζωής του εκεί αντιμετώπισε μεγάλες προκλήσεις, μόνο για λόγους γλώσσας και κουλτούρας. Δεν ήταν μόνο το ότι ως κάτοχος του proficiency κατείχε μεν λεξιλόγιο όπως «εγγαστρίμυθος» (ventriloquist), αλλά δεν ήξερε π.χ. τη λέξη «συναλλαγή» (transaction). Βλέπετε το proficiency είναι ένα ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκό πτυχίο και δεν είναι πάντα προσανατολισμένο σε πλαίσια καθημερινά και ρεαλιστικά. Ήταν επίσης ότι από άποψη κουλτούρας και επαγγελματικών ηθών ένιωσε ότι βρέθηκε σε άλλο πλανήτη. Γνώριζε μεν την τεχνική ορολογία του επαγγέλματός του, αλλά έμενε με το στόμα ανοιχτό όταν του μιλούσαν για το πώς ο εργαζόμενος αποτελεί μεταβλητό κέντρο κόστους της επιχείρησης, πώς ο εργοδότης αποτελεί πελάτη του εργαζόμενου, πώς δεν επιτρέπεται να παίρνουμε τίποτα προσωπικά στο χώρο εργασίας γιατί όλα είναι “business as usual”. Στην Ελλάδα κανείς δεν περίμενε από τον εργαζόμενο να έχει τόση ευθύνη απέναντι στην επιχείρηση, αλλά και τη δική του επαγγελματική κατάσταση.
Ήμασταν ίσως οι πρώτοι πριν λίγα χρόνια που στο καθιερωμένο, πλέον, φεστιβάλ παιδείας φιλοξενήσαμε έγκριτους ομιλητές για να εξηγήσουν ακριβώς αυτά. Είχαμε γίνει άγγελοι του μέλλοντος που ερχόταν, όπου η ανάγκη διαρκούς μετακίνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση για εύρεση εργασίας θα διογκωνόταν γεωμετρικά. Έκτοτε κάνουμε συνέχεια αναφορές στην ανάπτυξη του κατάλληλου χρηστικού πλαισίου για την ξένη γλώσσα. Προσωπικά η ίδια, και με τη βοήθεια συμβούλων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, απεργάστηκα τρόπους για να εμπλουτιστεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα με όλα τα εργαλεία και το πλαίσιο που θα χρειαστεί ο μελλοντικός υποψήφιος στη διεθνή αγορά εργασίας. Με την ένταξη τεστ προσωπικότητας, ιδιαίτερων μαθησιακών προσεγγίσεων και διαθεματική διδασκαλία, εργαζόμαστε αδιάκοπα για τη μόρφωση και διαμόρφωση ολοκληρωμένων κοσμοπολιτών.
Γιατί η αλήθεια είναι μία. Στο χώρο της ιδιωτικής ξενόγλωσσης εκπαίδευσης διαθέτουμε μια ιδιαίτερη ελευθερία. Την ελευθερία διαμόρφωσης του εκπαιδευτικού προγράμματος με κριτήριο αποκλειστικά την προσωπικότητα του κάθε μαθητή. Κάτι αδιανόητο σε ένα κεντρικά διαμορφωμένο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο ομολογουμένως στηρίζεται στους τόσους αξιόλογους και φωτισμένους εκπαιδευτικούς του δημοσίου τομέα, οι οποίοι, χωρίς καμιά υποστήριξη, εξαντλούν το νοητικό τους υστέρημα μέσα στην τάξη, και στους οποίους οφείλουμε πολλά, αλλά προσωπικά στον καθένα.
Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά που το κάθε παιδί πλέον καλείται να καλύψει. Η γνώση της ξένης γλώσσας αποτελεί τεχνικό εφόδιο και παγκόσμια ανάγκη. Το βλέπω στα διεθνή συνέδρια που συμμετέχω, όταν μιλάω με συναδέλφους από την Ισπανία, τη Ρωσία, την Τουρκία. Υπάρχει ανάγκη όμως να μορφώσουμε τα παιδιά μας στο πλαίσιο χρήσης της ξένης γλώσσας, και τα παιδιά μας είναι τα μόνα που μπορούν να μας καθοδηγήσουν στη διαμόρφωση αυτού του πλαισίου. Εμείς χρειάζεται να ακούμε, να ψάχνουμε και να εμπιστευόμαστε εκείνους που αδιάκοπα εργάζονται στη διαμόρφωση αυτών των πλαισίων.
Σε αυτό το δύσκολο δρόμο, ίσως τα παιδιά στην Ελλάδα ειδικά να έχουν τον καλύτερο σύμμαχο. Το γονιό τους. Γιατί μέρος της δικής μας κουλτούρας είναι και κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα σε άλλες κοινωνίες του εξωτερικού. Πουθενά αλλού ο γονιός δεν βάζει την εκπαίδευση του παιδιού του τόσο ψηλά στο σύστημα προτεραιοτήτων του.
Ας συνεργαστούμε λοιπόν, όλοι μαζί, με ρεαλισμό και στόχους, στο να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, όχι μόνο να επιτύχουν, αλλά να μεγαλουργήσουν.
Μάγδα Πετμεζά-Σφάτου
info@petmeza.edu.gr
