Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη Η Ιταλία ανήκει σε εκείνη την ομάδα των χωρών που πολύ περισσότερο από άλλες οφείλει να αναγνωρίσει τη γενοκτονία τ...
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Η Ιταλία ανήκει σε εκείνη την ομάδα των χωρών που πολύ περισσότερο από άλλες οφείλει να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων. Αυτό λέει η Ιστορία, η δική της Ιστορία. Εάν δεν το κάνει διατηρεί ένα κενό ηθικό και πολιτικό στην Ιστορία της, στην ταυτότητα της.
Η Ιταλία ανήκει σε εκείνη την ομάδα των χωρών που πολύ περισσότερο από άλλες οφείλει να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων. Αυτό λέει η Ιστορία, η δική της Ιστορία. Εάν δεν το κάνει διατηρεί ένα κενό ηθικό και πολιτικό στην Ιστορία της, στην ταυτότητα της.
Πριν πέντε χρόνια, λίγο μετά τη δολοφονία του Andrea Santoro στην Τραπεζούντα – αύριο 5 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται ακριβώς 5 χρόνια – πήρα το δρόμο της Σουηδίας των Νόμπελ, της Στοκχόλμης ως πόλης της ειρήνης. Ας το εκφράσω διαφορετικά. Πήρα το Δρόμο του Ούλοφ Πάλμε. Παρόλο που ήξερα ότι το Σουηδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν αρνητικό, πίστευα ότι τελικά θα υπερισχύσει το πνεύμα του Ούλοφ Πάλμε. Ήμουν σίγουρος, πολύ σίγουρος, βέβαιος ότι θα πετύχω την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από το Σουηδικό Κοινοβούλιο.
Γι αυτό πήγα στον Τάφο του Ούλοφ Πάλμε που είναι στο Κέντρο της Στοκχόλμης. Στη Στοκχόλμη συνάντησα ορισμένους εμπνεόμενους από τα ίδια με μένα ιδανικά της φιλανθρωπίας, του ανθρωπισμού, συναθλητές. Αυτοί συνέχισαν έναν αγώνα, μια σκυταλοδρομία που οδήγησε στην Αναγνώριση το Μάρτιο του 2010. το Πνεύμα του Πάλμε νίκησε, όταν στην Αθήνα προπαγάνδιζαν το Πνεύμα του Κεμάλ.
Τη σημερινή μου ομιλία εδώ στο Ίδρυμα Lelio Basso, τον αγώνα μου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, θέλω να την ονομάσω «στον Δρόμο του Lelio Basso». Τη δεκαετία του εβδομήντα τα ιδανικά της ανθρωπιστικής, της διεθνιστικής αλληλεγγύης παγκοσμίως προσωποποιήθηκαν στο πρόσωπό του. Δεν έγινε ένα ραντεβού μας, θα ήταν το τελευταίο, γιατί ξαφνικά έφυγε από αυτή τη ζωή το 1978.
Του έδωσα όμως μια υπόσχεση. Πάντοτε συνομιλούμε με τους δασκάλους μας και τους κρατάμε ζωντανούς, αθάνατους, αιώνιους. Να πάω τα ιδανικά της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στη Μικρά Ασία, την Μεσοποταμία. Αυτή σταμάτησε στο Έμπολι κατά τον Λεβι, δηλαδή στην Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Θα αισθάνθηκε υπερήφανος όταν θα έμαθε τη μετάφραση και έκδοση στα Ελληνικά των κειμένων της Λούξεμπουργκ για το «Ανατολικό Ζήτημα». Στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο στα Γερμανικά και τα Ελληνικά. Η Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών που αυτός δημιούργησε, εισήγαγε έναν αληθινό διεθνισμό που δεν έκανε διακρίσεις ούτε αγνοούσε λαούς σε αυτή την απαγορευμένη από την γεωπολιτική των κρατών και των υπερδυνάμεων περιοχή.
Η Διεθνής Ένωση, το Διαρκές Διεθνές Δικαστήριο των Λαών, το Σύστημα Μπάσσο, αποτελεί αγαπητό κομμάτι της νέας Αρμενικής, Κουρδικής και Ποντιακής Ιστορίας.
Πιστεύω ότι σήμερα το Πνεύμα του Lelio Basso, η καρδιά του Lelio Basso, εξακολουθεί να χτυπά σε αυτή την πόλη, την Ρώμη, σε αυτή τη χώρα, την Ιταλία. Εγώ είμαι Ρωμαίος ως Τραπεζούντιος, ως Έλληνας, αλλά και ως φοιτητής, ως πολιτικός φυγάς, ως κάτοικος της Ρώμης τη δεκαετία του ’70. Μόνο το να ζεις στη Ρώμη είναι μία διαρκής εκπαίδευση. Ένα διαρκές Πανεπιστήμιο. Φθάνει να ξέρεις να επικοινωνείς μαζί της. Όπως είπα επίσης πολλές φορές, για μένα η Ελληνικότητα και η Ιταλικότητα είναι συνώνυμες. Αυτή η Ρώμη, αυτή η Ιταλία, δεν μπορεί παρά να πρωταγωνιστεί για μια δίκαιη υπόθεση όπως είναι η Ποντιακή. Το κάνει η Σουηδία που είναι μακρινή ως γεωγραφία, ως ιστορία, ως κοινή ταυτότητα και δεν το κάνει η Ιταλία.
Η Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από το Ιταλικό Κοινοβούλιο θα αποτελέσει, εκτός των άλλων, μια μεγάλη δικαίωση και προσφορά στη μνήμη ενός μεγάλου Ευρωπαίου, του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου στον οποίο η Ιταλία οφείλει πολλά. Ο τάφος του βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα από αυτή την αίθουσα, στο Ναό των Αγίων Αποστόλων, επί της ομώνυμης πλατείας, στο όνομα της οποίας ο Δήμος της Ρώμης οφείλει, τιμώντας την ιστορία της ίδιας της πόλης, αλλά και την ιστορία της Ευρώπης, να προσθέσει το όνομα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια